ARC_IMAGE   1526125_07 ganzenbord_barbarahommes.jpg
ARC_IMAGE 1526125_07 ganzenbord_barbarahommes.jpg
feuilleton

De Familie Croon 3

30 maart 2020 om 12:27 Column

Lees hier deel 1 en deel 2 van dit feuilleton

'Doe maar lekker een spelletje met papa Kees', zegt Sofie, terwijl zij op weg naar de deur het papa Kees met haar vingers in de lucht van aanhalingstekens voorziet.

'Oh nee', zegt Kees en hij staat op.

Hij grijpt Sofie bij de schouders. Zij stribbelt tegen, probeert hem af te schudden, 'Laat me los, pap laat me los'. Even laait er een woede op in Kees' ogen. 'Papa, niet doen', roept Eikeltje Job. Ten overvloede. Kees herpakt zich snel 'We moeten je nu tegen jezelf in bescherming nemen, meisje, je moet nu echt geen gekke dingen gaan doen.'

'Het lijkt hier wel een gevangenis, ik heb toch niks gedaan'. Er klinken tranen door in haar stem.

'Nee, je hebt niks gedaan, maar het zijn moeilijke tijden, we moeten elkaar nu een beetje vasthouden, elkaar steunen. En daar hoort ook bij, dat we extra op elkaar letten'.

'Ach, hou toch op met je elkaar vasthouden, al die stomme clichés, je lijkt verdomme wel een dominee. Ik hou mezelf wel vast, daar heb ik jullie niet voor nodig'. Kees laat haar los, 'Ga nou even rustig zitten, meisje'.

'Jij denkt dat je met rustig zitten alles oplost, dat het allemaal vanzelf weer overgaat, de boze bui van de kleine meid', gaat Sofie voort, terwijl zij gaat zitten, 'maar zo werkt dat niet, papa Kees', weer die spot, 'weet je wat ik denk: dat je het gewoon gebruikt, dat hele corona, dat het je gewoon heel goed uitkomt, het is gewoon een smoes om Joris en mij uit elkaar te houden, omdat je Joris gewoon niet mag, zo voel ik dat, ja'.

'Ik mag Joris best wel', zegt Kees, terwijl hij ook gaat zitten, 'maar die jongen is gewoon te oud voor je, hij wordt volgende maand twintig..'

'Hij is gewoon negentien, papa'.

'En jij bent zestien'

'Bijna zeventien'

'Ach kind, je bent vier maanden 16, je bent gewoon nog wat te jong voor die jongen, die wil dingen van je waar jij nog niet aan toe bent'.

'Jij weet helemaal niet waar ik aan toe ben. Er is er maar een die dat weet en dat ben ikzelf'.

Anja schraapt haar keel. 'Nou, lieverd, je weet best dat je daar af en toe nog wat hulp bij nodig hebt. We zeggen die dingen alleen maar, omdat we van je houden, omdat we het beste voor je willen.'

'Begin jij nou ook nog, je bent het natuurlijk weer met papa eens, zoals altijd, altijd. Je zal het nooit eens voor mij opnemen. Terwijl je zelf zes jaar jonger bent dan papa. Toevallig'.

'Maar jouw moeder was 22 toen ik haar ontmoette, een volwassen vrouw, dat kun je echt niet met elkaar vergelijken, Sofie', zegt vader geduldig.

'Nou, en wat scheelt dat nou helemaal?'

'Zes jaar', merkt Job olijk op, in een poging de stemming te verbeteren.

'Bemoei je er niet mee, eikel', schreeuwt Sofie, 'jij weet helemaal niks van dit soort dingen'.

'Ik mag toch best wat zeggen, ik woon hier toch ook'

'Ja, jammer genoeg wel', de woede van Sofie wordt nu moeiteloos op Job gericht.

'Doe nou niet zo lelijk', verzucht Anja.

'Ik ga wel naar mijn kamer, dan heb je geen last van me', zegt Job in een mengeling van boosheid en verdriet.

'Laten we nou gewoon een spelletje doen', smeekt Anja.

'Ik wil geen spelletje doen', zegt Job. Hij loopt de kamer uit, slaat enigszins beheerst de deur dicht. En dan klinkt er een luid, bijna oorverdovend kabaal.

Ze springen allen op en rennen naar de deur.

'Oh got, nee', roept Anja.

Wordt vervolgd

door Jos Huibers

advertentie
advertentie