Mijn oudste dochter boft, zij woont aan de wal met riant uitzicht op de rivier, in een kleine flat met een vrijwel volledig en vakkundig betegeld tuintje op walniveau. Aan het tuintje wandelt veel volk voorbij, deels natuurlijk de autochtone wallenwandelaars, vaak getweeën of in een zonnig weekend met het hele gezin, maar in deze zomer bovendien een toenemend aantal, door ANWB en Mooi Gorinchem gelokte toeristen, die verwachtingsvol onze mooiste en grootste vestingstad bezoeken en dan natuurlijk eromheen de wallen bewandelen. Alnaargelang de richting, die zij gekozen hebben, linksom dan wel rechtsom, hebben zij eerst verwonderd Buiten de Waterpoort de Koreaanse uit vulkanisch gesteente opgetrokken Hareubangs bekeken, zich verbazend over het feit, dat deze gevaartes symbool staan voor de vruchtbaarheid, dan wel de op hoge sokkels geplaatste beeldjes langs de soldatenwal, die op hun beurt symbool staan voor de band tussen hond en baas, oftewel, de menselijke metgezel.
In dochters tuintje gezeten - zelf spreekt ze overigens liever van terras - zie ik de stromen aan en beluister ik hun verbazing als zij bij ‘de voormalige boom’ aanlanden.
