Lange tijd stond het fenomeen afvaltoerisme voor de gewoonte om het overvloedige Westerse Europese afval te dumpen in Afrika. De kennelijke gedachte hierbij was, dat het in Afrika dermate rommelig en onaangeharkt was, dat een berg afval meer of minder nauwelijks op zou vallen, zoals een vergeten peuk niet opvalt in een rommelige rokerskamer, maar juist extra in een steriele kamer, waar de robotstofzuiger viermaal daags ijverig doorheen jast. Vandaag de dag echter staat afvaltoerisme vooral voor zuinige lieden, die hun vuilniszakken illegaal, in vroege of nachtelijke uren, droppen of stoppen in of rond afvalcontainers in naburige gemeenten. Zulks om wat luttele centen op het huishoudbudget te besparen. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat het waar is, maar toch blijkt het waar: mannen met nette pakken en stropdassen, die in de vroegte aanrijden, schielijk de kofferbak openen van hun Tesla of Mercedes om in grote haast en schichtig rondom loerend een zak of twee in een vreemde bak te stoppen.
We hebben een afvalprobleem in Nederland, waartegen geen kruid opgewassen lijkt. De oorzaak dunkt mij gelegen in het feit, dat het gemiddelde product, food of non-food, nog steeds verpakt is in een hoeveelheid onafbreekbaar materiaal, dat qua volume het product zelf veelal ruimschoots overtreft: het blik, de plastic fles, de plastic zak, de kuns..
