,,Ik werk nu 26 jaar op de Intensive Care in het Beatrixziekenhuis en ik heb daar veel meegemaakt, maar deze tijd, de coronatijd is emotioneel heftig. Dat komt omdat dit virus een apart, onbekend ziektebeeld geeft. Je kunt zeggen dat kenmerkend is, dat het opeens mis kan gaan, van het ene op het andere moment. Een patiënt in het ziekenhuis kan de indruk geven, dat het nog wel gaat, maar in het volgende uur opeens volledig inkachelen. Dat is heftig. Daarnaast is het contact met familie en naasten anders dan ooit. Dit geldt vooral de periode, dat mensen bijna helemaal niet op bezoek mochten komen. Wij onderhielden met hen tweemaal daags telefonisch contact op ons initiatief. De familie was vaak enorm emotioneel, mensen zaten vol vragen, waar wij vaak niet volledig antwoord op konden geven, juist omdat het verloop van deze ziekte, mede wegens onbekendheid, zo onvoorspelbaar is. Wij hebben schrijnende situaties meegemaakt. Mensen, die hun partner voor het laatst zien, als zij naar het ziekenhuis vertrekken en vervolgens pas weer in het ziekenhuis om afscheid te nemen rond het overlijden. Ja, dat is echt heel aangrijpend. En vergeet niet, als patiënten op de IC komen, vaak van een andere verpleegafdeling, soms rechtstreeks vanuit huis, zijn ze steeds echt ontzettend ziek. Wij, als ic-verpleegkundigen werken nu op de toppen van ons kunnen, we worden nu volledig aangesproken op de essentie van het vak, waarin we zijn opgeleid: het bieden van zeer intensieve zorg. Je bent puur met je vak bezig. Dat voelt ook als een enorme uitdaging."
Aldus Astrid Sijts in haar woning in de vernieuwde Lingewijk. Zij heeft alle deurklinken voor mijn komst nog even afgenomen met alcohol. En we houden de vereiste afstand. Het hindert niet, haar innemende schaterlach reikt ver genoeg.
Jos Huibers in gesprek met Astrid Sijts
