Burgemeester Reinie Melissant over columnist Jos Huibers: ‘De hofnar van Gorinchem’

GORINCHEM Wie wekelijks De Stad Gorinchem leest, zal ongetwijfeld de columns van Jos Huibers opgevallen zijn. Week in, week uit schrijft hij – wars van de overheersende meningen van groepen mensen in de stad – zijn columns. En af en toe een portret. Zoals dat over de burgemeester. Met messcherpe vragen even prikken hoe iemand nou echt is. Want dat is waar hij aan hecht. Puurheid. Echtheid. Maar wie is Jos Huibers nou eigenlijk zelf? Na het interview in januari besloten we de rollen eens om te draaien. Een interview door de burgemeester.

VOORSTELLEN

,,Ik ben 70 jaar, alweer 36 jaar getrouwd, vader van drie dochters en opa van een kleinkind (en een tweede op komst). Toen ik 70 jaar werd, voelde dat als de definitieve toetreding tot het bejaardendom. Als je jong bent, dan kan alles, fysiek en mentaal. Er ligt een toekomst voor je, waarin ruimte is voor velerlei plannen, doelen en mogelijkheden. Dat heb je minder als je ouder wordt, het aantal jaren dat voor je ligt neemt met het jaar af, het aantal mogelijkheden vermindert. Toch wil je nog van betekenis zijn. Dat is toch de drijvende kracht van eenieder? Misschien schrijf ik daarom nog, teksten, theaterstukken, soms een boekje en nog steeds mijn stukjes in de Stad Gorinchem.”

STUDIE EN WERK

,,Ik ben geboren in Den Haag en opgegroeid in een katholiek milieu. Op mijn 15e rondde ik de HBS af waarna ik medicijnen ging studeren, met als doel om kinderpsychiater te worden. Helaas werd ik na 3 jaar studie niet ingeloot voor de practica voor een volgend jaar. Daarom werd de studie onderbroken en besloot ik op mijn 19e tijdelijk te gaan werken in een kindertehuis. Dat beviel mij zo goed dat ik daar ben blijven werken. Al snel kreeg ik veel verantwoordelijkheden en werd ik waarnemend adjunct-directeur. Ik heb nog 2 jaar psychologie gestudeerd, maar ben uiteindelijk afgestudeerd in pedagogiek. Ook heb ik nog de HBO-opleiding IW/MW gedaan, vergelijkbaar met de huidige SPH. 

Ik heb jarenlang in de Jeugdzorg en Gehandicaptenzorg gewerkt. Op jonge leeftijd werd ik regiodirecteur van Browndale, een intensieve vorm van wonen van zeer moeilijk opvoedbare kinderen op basis van persoonlijke verbinding in gezinsvorm. Ook het concept van het gezinshuis is door hen ontwikkeld en bestaat nog steeds. Een onderscheid tussen werk en privé was er in die tijd niet. 

Het mooie aan jonge kinderen is dat ze nog authentiek zijn. Dat geldt veelal ook voor mensen met een verstandelijke beperking. Vanaf 11-12 jaar gaan kinderen zich plooien naar de regels en codes van de groep, waarin ze verkeren. Ze willen erbij horen en hebben er veel voor over om niet buiten de boot te vallen. De mens is immers een sociaal wezen. Het gevolg is wel dat je dan veel van jezelf kwijtraakt. Dat zie je ook bij veel volwassenen terug: ze spelen de sociale rol die ze zich met vallen en opstaan hebben aangeleerd. Ik ben ervan overtuigd dat dit de volwassenwording zo moeilijk maakt. Er is een kloof tussen wie je werkelijk bent en die je zou willen zijn of die je denkt te moeten zijn naar de maatstaf van de groep waarin je leeft.”

HERBELEVEN

,,Op mijn 35ste heb ik mijn vrouw ontmoet. Ze kwam werken in één van de gezinshuizen waar ik verantwoordelijk voor was. Ik was eraan toe om samen iets te starten. Hoewel ik wel twijfelde omdat ik in mijn hulpverleningstijd heel veel beschadigde kinderen en kapotte gezinnen gezien heb. Bestaan eeuwigdurende liefdesrelaties wel? Inmiddels weet ik: het kan! Ik ben gelukkig met mijn vrouw. Ik benijd de mensen niet die telkens voor een nieuwe liefde gaan.

De geboorte van ons eerste kind was voor mij een enorm life-event. Als je me vraagt wat ik het liefst zou herbeleven, dan is dat wel de geboorte van ons eerste kind. De verbinding die je aangaat. Samen voor een kind zorgen. Wat een verantwoordelijkheid.”

PERSOONLIJKE VERBINDING

,,Wat mijn meest waardevolle levensles is? Dat alles draait om persoonlijke verbinding. We kunnen binnen en buiten de zorg behandelen en coachen wat we willen. Wat beklijft, is de persoonlijke verbinding. Ik ben het meest dankbaar dat ik het vermogen verworven heb ook door de ogen van anderen te kijken naar wat hun waarheid en werkelijkheid is. Waarheid is niet absoluut. Als je door de ogen van een ander leert kijken, dan ga je ook de betrekkelijkheid van je eigen waarneming zien. De relatie met mijn vrouw en kinderen is goed. Dat heeft alles te maken met de ander zien. Echt contact met de ander maken. En accepteren en plezier hebben in het feit, dat ze zijn die ze zijn en geen kopieën van jezelf. ”

WENSEN VOOR GORINCHEM

,,Ik heb twee wensen voor Gorinchem. Allereerst is een podium nodig om het sociaal-culturele leven te laten floreren. Het samen toneelspelen, dansen, musiceren. Het draagt bij aan het gevoel van ‘samen’. Een podium is daarvoor essentieel. Als dat er niet is, drogen clubs op. Voetbalverenigingen blijven toch ook niet bestaan als er geen velden zijn? Sport gaat over rivaliteit. Zoals stammen in oorlogskleuren elkaar te lijf gingen, is sport een gecultiveerde vorm van oorlogsvoering. Het is belangrijk dat sport en cultuur in balans zijn. Cultuur verbindt en verbroedert, sport gaat om winnen en verliezen en strijd. Samen versus rivaliteit.

Waar ik mij zorgen over maak, is de aantrekkelijkheid van de binnenstad. We zijn dan wel uitgeroepen tot mooiste Vestingstad, maar lang niet alle plekken verdienen die schoonheidsprijs. In andere tijden is veel erfgoed vervangen door onaantrekkelijke, zelfs lelijke nieuwbouw. Ook leegstand in het winkelgebied verhoogt de aantrekkelijkheid niet. Het gebied Linge 2 Zuid is een schandvlek. Al zijn er wel hoopvolle ontwikkelingen. Kijk maar naar de Langendijk. Of de Burgstraat. Het plan het winkelgebied kleiner te maken en op te waarderen tot een ‘Warenhuis Gorinchem’.”

BOODSCHAP

,,Al mijn hele leven schrijf ik theaterproducties. Ik heb ook veel gespeeld en geregisseerd. Gedurende vele jaren heb ik het schrijven, spelen en regisseren gecombineerd bij Jeugdtheatergroepen, waaronder de Muziektheatergroep Sping! Ik heb dat altijd naast mijn werk gedaan. Het zorgde voor een mooie balans in mijn leven. Ik ben taalvaardig en als zelfverklaard vrijdenker stop ik er ook altijd een boodschap in. Met theater wil je de mensen amuseren, maar ook een beetje aan het denken zetten.”

OORLOG

,,De meeste indruk heeft het afgelopen jaar op mij gemaakt de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Bevriende volkeren worden opeens elkaars vijand. En mensen mogen elkaar opeens gelegitimeerd dood maken. Dat is iets wat ik nooit zal begrijpen. Hoe het machtsbeluste leiders lukt gewone vredelievende mensen in dermate haat tegen elkaar op te zetten. En dan die miljarden die oorlogen kosten. Met die miljarden kan je zoveel doen. Nee, geen voetbalclubs kopen of reizen naar de maan. Elke dag sterven er honderden kinderen. Wat mij betreft moeten de verschillen tussen de exorbitant rijken en de armen en hongerigen verkleind worden. Vergeet niet, dat je alleen maar rijk kunt worden over de rug van armen. De westerse wereld heeft omwille van de eigen rijkdom een derde wereld in stand gehouden, leeggeplunderd en misbruikt.”

SPIEGEL VOORHOUDEN

,,Ik zie dat mensen gemakkelijk te mobiliseren zijn in onvrede. Veel huidige politiek is niet vooral bezig met het verkondigen van de eigen plannen en idealen, maar veeleer met het ondermijnen en verdacht maken van de ander en het huidig politiek gezag. Waar een meerderheid regeert, is een minderheid te mobiliseren tot een proteststem, een tegenstem, zonder dat er een duidelijk eigen plan gepresenteerd wordt. De vraag is of dit populisme oog heeft voor heersende onvrede of de onvrede juist veroorzaakt en versterkt. Ik belicht daarom graag de andere kant. Niet voor niets heetten mijn eerste columns ‘Van de andere kant’. Vaak denk ik: daar gaan we weer met onze collectieve boosheid. Door de andere kant te belichten, probeer ik ook het perspectief van de ander te laten zien, en daarmee de ander te tonen.”

Naschrift van de burgemeester
De hofnar was eeuwenlang degene die de koning een spiegel voorhield. Hij was bepaald geen jaknikker. Hij sprak de onverbloemde waarheid. Daarnaast moest hij de koning vermaken. Die kon na het harde werken wel wat afleiding gebruiken. De hofnar kon zingen, dansen, dichten, toneelspelen en nog veel meer. Dat was een mooie ontspanning maar tegelijkertijd zaten er boodschappen in die de koning tot nadenken aanzetten. De hofnar was dus essentieel voor de samenleving.
Jos Huibers. Bepaald geen jaknikker. Iemand die mensen een spiegel voorhoudt. En tegelijkertijd vermaakt met zijn theaterproducties. Met een boodschap, uiteraard.
Jos Huibers: de hofnar van Gorinchem!