Mijn vrouw heeft een lelijke hoest, keelpijn en een lichte verhoging. Het hoesten bezorgt haar pijn op de borst. Normaliter zou zij met deze klachten een wijle in bed gaan liggen alwaar ik haar dan zorgzaam een kopje slappe thee met een beschuit zou serveren, maar thans is alles anders en dit dus ook. En dan werkt zij ook nog in de zorg. Met de laatste dagelijkse Corona-update van Rivas in de hand raast zij als een razende roeland door het huis. Zij reinigt klinken en deuren, zet voortdurend ramen open om door te luchten, hoest in alle mogelijke ellebogen, bereidt een geïsoleerde slaapplek in quarantaine voor, houdt afstand tot mij terwijl zij onophoudelijk luidkeels fluistert, dat zij van mij houdt. Wat dan weer leuk is om te horen. Zij durft de kinderen zelfs niet meer te bellen uit angst ze te besmetten en daarmee jonge levens te verwoesten. En alle corona-hulpnummers zijn onbereikbaar of melden een automatische doorverwijzing naar een ander onbereikbaar hulpnummer of mailadres. Als ik in de middag met het hondje ga wandelen werpt zij mij hartstochtelijke kushandjes toe met een intensiteit, die doet vermoeden, dat zij vreest mijn terugkomst niet meer mee te maken.
Buiten schijnt de zon. De knopjes ontspruiten, de mensen groeten elkaar, opmerkelijk veel vaders ballen met hun kinderen, heel veel hardlopers, fitnessers, bootcampers en andere sportvrinden doen hun oefeningen wild armzwaaiend en capriolerend nu individueel op veilige afstand van elkaar in de vrije natuur en de ganzen paren erop los. Ook de v..
