Je hebt toch ook een taak, een verantwoordelijkheid. Als grootvader van de de kleinzoon. Je kunt je er niet vanaf maken met het rare bekken en gezichten trekkend boven de box te hangen, geluiden uitstotend, waarvan je eerder niet vermoed had dat je ze in je had. Onontkoombaar verander je in een schijnbaar manische, sentimentele, bejaarde clown, die met een krakende kopstem niet bestaande dieren nabootst teneinde hem, de kleinzoon, aan het lachen te maken of een welwillende blik te ontfutselen. Ik weet niet hoe het u verging, maar mij vergaat het zo. En ik schaam mij niet eens als ik mijzelf buitenshuis, hangend boven de wandelwagen, op dergelijke strapatsen betrap.
Maar je hebt toch ook een taak, een verantwoordelijkheid het kind mede voor te bereiden op het leven dat hem wacht. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen om het leven rondom aan hem uit te leggen. Om enkele, door schade en schande verkregen wijsheden aan hem mee te geven. Je hoeft heus niet te wachten tot hij wat terug zegt. Vind ik dan. Dus vertel..
