“Heb ik iets van je aan”, bitste de vrouw vinnig. Pas na een seconde of vijf drong tot me door, dat ze het tegen mij had. Ik was namelijk in gedachten verzonken in de buurtsuper met de blik op oneindig. Ik vroeg mij in lichte wanhoop af, welke boodschap ik nog meer mee moest nemen, aangezien ik het lijstje vergeten was. Iets wat me wel vaker gebeurt. “Nee hoor, ik neem aan van niet, ik zie zo gauw ook niks bekends”, zei ik verontschuldigend, hoewel er geen feitelijke reden was voor verontschuldigingen. Wat zou de vrouw immers van mij aan kunnen hebben. Zij droeg een jurk onder een damesjas, donkere nylonkousen boven bruine instappers, die onmogelijk van mij konden zijn. Ik vond ze erg lelijk.
“Waarom vraagt u dat eigenlijk”, vroeg ik beleefd. “Waarom ik dat vraag? Omdat je mij met je ogen bekant staat uit te kleden.” Ze gebruikte het woord ‘bekant’, een niet zo fraai dialect voor bijna. Ik stond haar bijna uit te kleden met mijn ogen, bijna, maar niet helemaal gelukkig. “Maar mevrouw, ik heb helemaal geen behoefte om u uit te kleden,..
