Chris Poldervaart: Dikke sukkel van 40

GORINCHEM ,,Ik ben pas 40 geworden. Ik vind het verschrikkelijk. Ik haat het om ouder te worden. Behalve dat je al aardig begint af te takelen en steeds kaler wordt, ga je ook allerlei dingen overdenken, waar je eerder nooit over nadacht. Enerzijds wil je allerlei dingen houden zoals ze zijn, maar steeds vaker vraag je je af, of dat wel kan. Het bandje bijvoorbeeld, het zou altijd door moeten kunnen gaan, maar het is toch geen gezicht, als er straks een veel te dikke vijftiger jonge liefdesliedjes staat te zingen. En langzaam vervliegt de hoop dat het me ooit nog zal lukken tegelijkertijd mijn veters te strikken en adem te halen." Chris Poldervaart, hij zingt, musiceert, presenteert en fotografeert, hij maakt vlogjes voor de Veerdienst, hij beheert systemen en websites. Alles op de iMac. En ooit verkocht hij auto's. Regelmatig speelt hij in een reclamefilm. ,,Als ze een dikke sukkel van 40 nodig hebben, dan vragen ze mij." Intensief benut hij de sociale media om zijn ongezouten mening te geven over Gorcumse zaken, balancerend tussen knappe ironie vol zelfspot en onbehouwen platvloersheid.

Ik tref hem in zijn studio, de benedenverdieping van een bedrijfsgebouw op industrieterrein Oost, dat hij, met de band Loos Alarm antikraak mag gebruiken.

Jos Huibers in gesprek met Chris Poldervaart

Het is er een zooitje. ,,Ik moet nog effe opruimen", zegt hij. Naast een slordige bandopstelling, een kaalgezeten bankstel, wat lampen en her en der gespannen zwarte stof voor de fotografie. En in een hoek een dekbed en een kussen. ,,Voor als ik dronken ben, dan slaap ik hier op de bank." Een wand toont een metershoge van twee kleuren post-it papiertjes opgetrokken penis, inclusief scrotum. ,,Een kunstwerk van een vriend." Maar als een dame komt vragen of hij een beetje op wil ruimen in verband met een bezichtiging, stelt hij haar beleefd en vriendelijk gerust. ,,Ook het kunstwerk zal hij natuurlijk verwijderen." En zijn sigaretten rookt hij bij het wijd open raam, 'want hij wil geen overlast geven'. ,,Eigenlijk ben ik best een nette jongen, maar zet dat er maar niet in, dat is niet goed voor mijn imago."

,,Mijn vader is de zoon van een politieman, mijn moeder is van het woonwagenkamp aan het eind van de Schelluinsestraat. Wij woonden in de oude woonwijk West en toen die werd afgebroken, verhuisden we naar de binnenstad. We hadden een heel normaal leven, er was niks vreemds aan. Mijn vader was wel een enigszins opvallende figuur, maar ik heb van hem geleerd dat opvallen niet persé verkeerd is. Hij werkte meer dan veertig jaar als monteur bij de PTT, hij had zijn piratenradiozender en zijn bandje. En ik heb een zeven jaar oudere zus."

,,Ik ben van huis uit eigenwijs, kan niet conventioneel denken, ik ben geen meeloper, niet mainstream. Ik kan niet zomaar aansluiten bij de massa. Ik heb bijvoorbeeld een vreselijke hekel aan carnavallen. Ik hou sowieso niet van opgelegde feestjes, van op afroep met zijn allen leuk doen. Ik heb een hekel aan verjaardagen. Ik ga ook niet graag naar festivals, ik begrijp dat massale niet."

,,Ik was vroeger al heel veel op het woonwagenkamp, bij de familie van moederskant. De hele familie voelt als een extra, onmisbaar orgaan, er is een enorme saamhorigheid, het is een ontzettend warm nest, iedere deur staat altijd open. Ik heb geleerd door hun ogen naar de maatschappij te kijken en begrijp de andere normen en waarden die zij koesteren. Zij willen er altijd mooi uitzien, een mooie auto, een mooie woonwagen, een mooie partner, zij houden van grote, uitbundige feesten. Ik ben niet zo, voor hen ben ik het artistieke buitenbeentje, ik heb nooit iets nagejaagd, maar kijk gewoon wat er op mijn pad komt."

,,Op het kamp zijn ze allemaal katholiek, ik ben zelfs nog gedoopt en ging ook naar de Tamboerijn, waar we elke dag moesten bidden. Ik zat in een klasje met zeven kinderen en was volgens mij een tamelijk brave leerling. Pas op de Middelbare School, de MAVO aan de Nieuwe Hoven vonden ze me tegendraads. Ik hoorde niet bij een groepje en maakte continu grapjes. Daar was ik goed in. Ik kon mensen behoorlijk afzeiken en had veel zelfspot. Mensen vonden het leuk of ze haatten me echt."

,,Eigenlijk ontwikkel je een grote bek, omdat je bang bent zelf afgezeken te worden. Dan is aanvallen de beste verdediging. Ik hoorde nergens bij, terwijl ik dat stiekem eigenlijk wel wilde. Mijn vrienden gingen allemaal wel bij een groepje horen. Ik sloot me aan bij het schoolcabaret, net als de andere verschoppelingen van de school. Hoorde ik toch ergens bij. Ik mocht alleen nooit meedoen, omdat mijn grapjes niet door de beugel konden. Ik werd zodoende de decorbouwer. Ook leuk. Mijn scherpe tong maakte, dat anderen een beetje voorzichtig met mij werden, waardoor ik minder kwetsbaar werd. Mensen hielden me liever te vriend dan dat ze ruzie met me maakten. Inmiddels heeft het die functie niet meer, volgens mij, maar ik gebruik het nog wel. Ik vind het heerlijk om over het randje te gaan. Humor relativeert. Een beetje afzeiken mag, maar wel met respect. Ik ga ervan uit dat mensen dat snappen. Het brengt de discussie op gang, je kunt mensen uit de tent lokken."

,,Net als mijn zus bleef ik zitten in de tweede en slaagde ik na een herexamen. Ik hield niet van huiswerk maken. Ik heb later wel eens spijt gehad, dat ik niet heb doorgeleerd, maar in het algemeen neem ik de dingen, zoals ze zijn. Ik deed een opleiding tot systeembeheerder, in één jaar. Dat ging heel goed, omdat het heel gemakkelijk was. Eigenlijk wist ik alles al. Ik had het zelf geleerd, thuis achter de computer. Tijdens mijn stage bij de ARBO-dienst in Dordrecht merkte ik, dat werken op een kantoor niks voor mij was. Het was net als in Debiteuren-Crediteuren, elke dag is hetzelfde. Er was bijvoorbeeld een man, die elke dag op precies dezelfde tijd zijn ouders belde om te vragen of er al post was en daarna mikte hij de tot een prop geknepen broodverpakking in de prullenbak. Aan het eind van de stage mocht ik niet blijven. Ik had me niet populair gemaakt. Ik mocht komen werken in het autobedrijf van mijn ooms, Damen ja. Ik was niet zo'n goede verkoper en ging gaandeweg meer bezig met de marketing, de website, foto's maken. Ik stond tot 2011 op de loonlijst en werk nog steeds voor het bedrijf, maar nu in opdracht."

,,Ik ben in 2005 naar Woudrichem verhuisd. Vanwege de huizenprijzen. Het is een fijn stadje. Er is minder afgunst, er wordt minder geluld en het leven gaat er wat langzamer. Met mijn vriendin kreeg ik twee dochters." De jongste van de twee heeft rood haar. ,,Ik dacht, ze heeft een grote kans, dat ze hiermee later gepest wordt. Daarom zag en zie ik het als een taak om haar alvast weerbaar te maken, door haar regelmatig een beetje te plagen Ik denk, dat ik best een goede vader ben en ook een redelijke partner. Ik ben 's avonds veel weg, dat helpt en overdag zorg ik voor de kinderen."

,,Gaandeweg heb ik het werk opgepakt, dat op mijn weg kwam. Ik had een tijd een grafisch bedrijfje en ben min of meer toevallig in de muziek gerold. Op een feestje ben ik gaan zingen naast een vriend die gitaar speelde. Mensen vonden het mooi. Zo ging het eigenlijk. Nu speel ik in verschillende bandjes. Met Loos Alarm doen we Nederpop en met Te Boven muziek van Blof. Best wel met enig succes. Maar zonder hooggestemde ambities. Ambities leiden te vaak tot teleurstellingen. En ik hou niet van teleurstellingen. Ik ben bijvoorbeeld bang geweest met zingen iets na te jagen, dat niet reëel is. Ik heb het liever leuk. Mijn ambitie is om het leuk te hebben."

,,Het zijn allemaal coverbandjes. Ik schrijf alleen eigen nummers als de noodzaak daar is. Bij gelegenheden of begrafenissen bijvoorbeeld. Ik doe veel samen met Izak (Boom). Hij schrijft teksten die voelen, alsof ik het zelf geschreven heb. Hij kan schrijven op mijn ziel. We kennen elkaar door de muziek van Willy Alberti. Een nummer als 'Als een wilde orchidee', we ontdekten dat we dat alle twee prachtig vonden. We deden veel dingen samen, zoals de Kerstshows in het Pand en later twee keer in De Nieuwe Doelen." "Op enig moment was de Kerstkoek op. Maar we praten nu weer over iets nieuws. Er komt vast wel weer een programma, in het Pand, dat is toch het mooist."

,,Toen mijn geliefde neef Kor overleed is het 'familieorgaan' totaal ontwricht. Kor was een echte woonwagenjongen, waarmee ik een leven lang erg veel optrok. We waren vrienden. Zijn overlijden na een dramatisch ongeval in zijn autobedrijf, was een enorme schok voor de familie, zijn gezin, zijn kinderen en voor mij. Het heeft me veranderd. Echt. Ik heb een half jaar nauwelijks kunnen werken. Het heeft mijn zorgeloosheid aangetast. Ik denk veel meer na over de eindigheid van het leven, je kwetsbaarheid, je verantwoordelijkheden als vader. Ik heb in die tijd mijn kinderen extra vaak geknuffeld. Ik voel me emotioneel kwetsbaarder. Voorheen moest je van goeden huize komen om mij te kwetsen, maar nu is er een schil weg, ik ben gemakkelijker te raken. Ik verdraag bijvoorbeeld geen grappen meer over kinderen zonder vader. Eigenlijk wil ik helemaal niet kwetsbaar zijn. Ik wil niet, dat mensen rekening gaan houden met mijn verdriet, me gaan ontzien. Voor mij was het een sport om altijd te winnen in een gesprek. Dat gevoel gaf me zekerheid, maar nu kan dat anders zijn. Ik ben te raken."

,,Maar aan de andere kant is het ook goed om je verdriet te laten zien en het, mede namens de familie, uit te spreken", zegt hij aarzelend. ,,Blijkt dat ik toch een paar menselijke trekjes heb." En hij lacht weer.

,,Ik laat graag mensen lachen. Zelf lach ik ook veel, lachen is een medicijn tegen somberte, ik heb het liever leuk. Maar wel heb ik geleerd me eerst te verdiepen in zaken voor ik dingen ga roepen. Ik zie om me heen zoveel boosheid en ongenoegen. Vooral oudere mensen, van de wederopbouw, hebben vaak een enorme wrok tegen verandering. Bij zoveel boosheid is geen discussie mogelijk. Dat is jammer. Het leuke van een discussie is toch dat je vaak in het midden uitkomt. Dat is toch mooi. Na het overlijden van Kor maak ik me niet meer zo druk. Laat maar lekker gaan, denk ik dan. Dit geldt zelfs het verdwijnen van de Kunst en Cultuur in Gorinchem, de sluiting van de Nieuwe Doelen. Een paar jaar geleden stond ik nog op de barricaden in het stadhuis met een petitie, door een paar duizend mensen ondertekend. Maar het helpt allemaal niet. Het theater is nu gewoon dicht en we moeten nog zien of het ooit weer open gaat. Het kabbelt allemaal. En kabbelen is het ergste wat er is."

Samen ontdoen we de muur van de post-it-penis. We zijn net op tijd klaar. Opruimen komt later wel.