Vanaf de Wal: Oud

Je merkt het eigenlijk zelf niet zo. Behalve misschien aan de gestage toename van het aantal lichamelijke ongemakken, die er ook steeds langer over doen om over te gaan. Maar verder eigenlijk niet. Ouder worden ervaar je veeleer in relatie met je omgeving. Bijvoorbeeld als jonge mensen om je heen, mensen waarmee je altijd op voet van een vermeende leeftijdsgelijkheid omging, gaandeweg steeds vaker 'u' tegen je gaan zeggen of 'meneer'. Maar daar beginnen ze op onze Bible-belt al mee als je de dertig nadert. Ik denk dat in omgevingen die voortdurend veranderen en innoveren, het ouder worden meer direct beleefd wordt dan in onze belt waar we de zaken liefst bij het oude houden. Waar we het gestaag kabbelen verkiezen boven de woeste golf. Ook al wordt in onze belt steeds minder bijbel gelezen, al groeit het aantal import-Gorcumers in de nieuwe wijken, de calvinistische aard woekert nog generaties lang door. De grond ademt voorzichtigheid. Lees de boeken er maar op na.

Nadeel van het kabbelen is, dat de gewaarwording van de ouderdom je met een schok kan overvallen, als je je buiten de belt begeeft.

Op mijn Haagse geboortegrond bijvoorbeeld. Goedendag, wat verandert daar veel. Het geboortehuis is al jaren her afgebroken, op de plek waar ooit de bewaarschool stond, staan nu torenhoge flats en op het oude hobbelige trapveldje is nu een hypermodern winkelcentrum verrezen. Het mooie, amberkleurige buurmeisje van éénhoog, waarmee ik de eerste voorzichtige liefde bedreef in de kelder, lijkt nu een stokoude dame. "Guttegut", verzucht ik dan in de richting van mijn vrouw, "wat worden we oud", wat voor haar overigens veel minder geldt dan voor mij. Zij oogt niet alleen jonger, zij is het ook.

Ook onze laatste vakantie was dienaangaande ontluisterend: in de bus tussen gate en vliegtuig stond een paar - dat nauwelijks jonger leek dan wijzelf - hoffelijk hun zitplaats aan ons af. Op de bestemming, werden ons vriendelijke privileges vergund, omdat ik zo "op een oude vader" leek, waarna ik plots helder zag dat de ooit geïnteresseerd flirtende blik van de serveersters vervangen was door een welwillend vertederde. Waar ik door hun ogen ooit 'een woest aantrekkelijke, charmante man" dacht te zien, zag ik nu een "aandoenlijke oude baas".

Er is warempel iets geknakt in deze laatste vakantie. Thuisgekomen leken alle medebewoners van onze Vissersdijk opeens veel jonger dan ikzelf. Plots - als ware het afgesproken - vroeg niemand meer 'hoe het ging op mijn werk', maar 'of mijn pensioen een beetje beviel en of ik niet in een zwart gat was gevallen.'

De vrouw probeert me op te monteren - zij heeft makkelijk praten zo jeugdig als zij straalt - en ontmoedigt mijn oriëntatie op 'levensloopbestendige senioren-appartementen' en 'geheel verzorgde cruises over de Donau'.

Ik laat het opmonteren en ontmoedigen in deze novemberherfst even van mij afglijden. Stiekem droom ik van een omgeving, waarin ik weer een tijdje de jongste ben, waar ik ga staan voor ouderen, waar de oudere dames mij vragen voor een klusje. Even maar, het gaat vast weer over als de lente komt.

Jos Huibers - jos.huib@icloud.com