Bea Black

Na een klein half jaar donkerte waren de gordijnen alweer enige dagen open bij Bea driehoog op de flat. Desondanks schrok ik van jewelste van haar bruuske présence op het balkonnetje, waar ik, tezamen met het hondje op druilerige ochtend argeloos onderlangs slofte. ,,Ik ben weer vrijgezel, hoor, buurman", kraaide ze, zo luid, dat alle auto's op onze Vissersdijk plots keurig 30 gingen rijden. Ze had het weer geprobeerd met haar ex op diens adres in of op een naburig dorp. Bea was, hoewel haar jaren nu toch gaan tellen, blonder en rondborstiger dan ooit. Wat dat betreft had het proberen haar geen kwaad gedaan. ,,Ik heb echt mijn best gedaan, maar het is geen doen met die man", verzuchtte ze. ,,Kom anders even boven", zei ze, terwijl ze haar ochtendjas wulps verschikte. ,,Het hondje loopt geen trap", hield ik licht blozend af. Het weerhield haar niet van een levendige toelichting. Dat hij de hele zomer vadsig op de bank had gelegen en de hele dag bier dronk. Dat hij geen vinger uitstak naar de kinderen en ze alleen maar afblafte. Dat hij kankerde op alles en iedereen. En ook op haar natuurlijk. Ze kon niks goed doen. Maar dat dat allemaal nog te verdragen was tot begin november. Toen Sinterklaas weer in het huishouden binnensloop. Toen raakte hij totaal op tilt. ,,Hij is met een pikzwart hoofd naar drie of vier intochten gegaan om pro-Piet te demonstreren. En dan echt met van die vuurrode lippen en enorme ringen in zijn oren. Hij roept de hele dag, dat de strijd nog maar net begonnen is en dat hij zal sterven voor zwarte Piet en het behoud van het kinderfeest. Hij loopt hele dagen met dat pikzwarte hoofd en ligt er 's nachts gewoon mee in bed. Het is gewoon smerig. Ik krijg die vlekken niet uit het kussen. Toen moesten wij, de kinderen en ik, opeens ook helemaal zwart, naar school en de straat op. Liep ik met een zwart hoofd als Bea Black in de supermarkt. Ik schaamde me kapot. De kinderen radeloos. Op school werden ze uitgelachen natuurlijk. Ja, welke gek loopt er nog zo bij. De kinderen waren gewoon bang voor hem. Ze wilden helemaal geen Sinterklaas meer vieren, zeiden ze en liever pakjes met Kerstmis. Maar dat hoort volgens hem niet bij de Nederlandse cultuur. Dat was allemaal Amerikaans, net als Valentijnsdag en zo en Halloween. Dat was wel weer slim voor iemand met zo'n laag plafonnetje."

,,Maar moet je horen", zegt ze, terwijl de badjas veel te ver openvalt, ,,we zijn gevlucht. Hij zat namelijk in bad, met dat zwarte hoofd en toen leek zijn dikke lijf zo verschrikkelijk wit, dat wij, de kinderen en ik, heel hard moesten lachen. We kwamen niet meer bij. En toen kwam hij woedend achter ons aan, dreigend met een roe van takken uit het tuintje en toen gleed hij uit. En nu schijnt hij zijn schaambeen gebroken te hebben. Net goed toch, buurman, als je je schaambeen niet gebruikt kan je het net zo goed breken, toch?" Ze lachte luid. ,,Wij zijn toen maar snel in de Daihatsu gesprongen en lekker naar huis gereden. Hij bekijkt het maar. Hoe waren de Pieten hier eigenlijk? Met de intocht? Waren ze roetveeg?" ,,Ik weet het niet", lieg ik, een beetje bedroefd, ,,geen idee".

Jos Huibers - jos.huib@icloud.com