Het zijn bijna altijd dames, die getweeën, in een straf tempo over de Soldatenwal marcheren. Of zo u wilt, de Dalemwal. Ik wijk altijd een beetje uit om ze te laten passeren. Uit angst dat ze mij of het hondje pardoes onder de voet lopen. Deze keer echter staan ze stil, terwijl zij vol verbazing naar de werkzaamheden turen, die aan de buitenzijde van de wal plaatsvinden. Kleine tractoren en shoveltjes ploegen de lommerrijke groenstrook tot blubber.
"Wat doen ze nou", roept de een, "Zijn ze nou gek geworden", zegt de ander. De verontwaardiging galmt. "De kinderen hebben hier altijd zo heerlijk kunnen struinen en moet je nou zien". Het woord struinen springt mij in het oor. Een zeldzaam woord dezer dagen. Het is Oud-Hollands en het staat voor rondscharrelen, rommelend rondlopen, ongericht ..
