Ik probeerde Henk een beetje op te monteren. Henk, de ooit zo vrolijke oude weduwnaar in onze straat. Na het overlijden van Rietje, nu dik twee jaar geleden is Henk in een permanente staat van somberte en treurigheid geraakt. Hij was gevallen, voor de zoveelste keer. Maar deze keer was de pijn gebleven. ,,Een helse pijn", zei Henk. In het ziekenhuis bleek een bekkenbreukje. ,,Het klinkt klein, maar het voelt groot", zei Henk. Zodoende zat ik naast zijn bed op bezoek. Hij leek nog kleiner en schrieler dan hij toch al was in het grote bed met de parelwitte lakens. Ik vertelde hem dat ik in het AD Rivierenland had gelezen over de redding van de poes Binkie. Het dier was in het ijskoude water gevallen of geraakt in de buurt van het dierenasiel en in zwaar onderkoelde toestand door een oplettende medewerkster weer op het droge gebracht. ,,Ja, haha Henk, die poes had de plek wel goed gekozen", probeerde ik, ,,zo in de buurt van een oplettende dierenvriend." ,,Tenzij dat beest gewoon dood wilde", bromde Henk. Daar ging ik maar liever niet op in. Ik vertelde dat het dier met de dierenambulance met spoed naar het dierenziekenhuis in Nieuwegein - of was het IJsselstein? - was gebracht en dat het daar nu vakkundig lag op te warmen. En dat - ,,En nu komt het Henk" - het voltallige team van dierenambulancebroeders en zusters hartstochtelijk zat te duimen, dat Binkie weer vóór de Kerst naar huis mocht. ,,Is dat niet mooi Henk?"
Zelf kreeg ik, bij het lezen van het bericht, prachtige sfeervolle beelden voor ogen van een blije, opgewarmde poes, die met een servetje voor en een kerstmutsje op, dankbaar en tevreden op een speciaal poezenstoeltje aan de Kerstdis was aangeschoven, genietend van de speciale kerstbrokjes, de kerstboom en de zoetgevooisde kerstmuziek. En een ..
