Vrijwilligers

Het is nu officieel: er zijn te weinig vrijwilligers. We hadden het natuurlijk al een beetje gedacht, we voelden het aan, we merkten het aan ons water, maar nu is het dan ook wetenschappelijk vastgesteld in een quick scan, uitgevoerd door de DSP-groep uit Amsterdam. In opdracht van onze gemeente. Amsterdam ja, het is even rijden, maar dan heb je ook wat. Ik bedoel, wat uit Amsterdam komt heeft wetenschappelijk gezien natuurlijk toch een andere waarde dan een onderzoekje uit Sleeuwijk of Hoornaar. Of Molenaarsgraaf. De DSP-groep rekent voor dat liefst 62 procent van de driehonderd benaderde organisaties een vrijwilligerstekort ervaart. Bovendien maken de organisaties zich zorgen over het feit, dat de vrijwilligers, die er wel zijn, veelal tussen de 51 en 70 jaar zijn. Een rampscenario natuurlijk voor de langere termijn. Want als deze mensen boven de 70 jaar geraken en overlijden kunnen ze geen vrijwilliger meer zijn en wat moet je dan.

Dit mensen is een serieus probleem, temeer daar wij gaandeweg in een participatiesamenleving beland zijn en verder belanden, die goeddeels opgehangen is aan onze ongebreidelde vrijwillige inzet als vrijwilliger. Dit, aldus de politiek, omdat wij moderne mensen zelf willen bepalen hoe wij onze samenleving inrichten. In de gemeentelijke partijprogramma's worden de vrijwilligers dan ook gekoesterd, omarmd ende ondersteund. Als mantelzorger, als gastvrouw of rolstoeltransporteur, als voetbaltrainer, als schouwburgdirecteur, BHV-er of jongerenwerker, als buurthuisbeheerder, als wijkraadslid en als actief participant in een permanente dialoog met onze gemeenteraad. Maar nu blijkt er dus een tekort. Ja, een gastvrouw of heer in het ziekenhuis, dat lukt nog wel, het rolstoeltransport in zieken- en verpleeghuis ook nog wel. Dat geeft status, voldoening en dankbaarheid. Maar als jongerenwerker of als horecamedewerker in de pauze in het theater, of als papierprikker op de wallen, daar is weinig dankbaarheid aan. En de mantelzorger zwoegt en zweet en moeder vindt het allemaal maar heel gewoon. Op de gemeentelijke inspraakavonden verschijnt slechts steeds dezelfde halve man en zijn paardenkop en op de zeepkist hooguit de paardenkop. Zelfs de koning kan geen vrijwilligers meer vinden, die in de wijken naar vrijwilligers willen zoeken, die voor een lintje in aanmerking willen komen. Ander slim onderzoek leert, dat het aantal vrijwilligers afneemt, als de arbeidsmarkt aantrekt. Hoe groter de crisis, hoe meer vrijwilligers. Voor de participatieve politiek is te hopen, dat een nieuwe crisis snel komt. Na de quick scan wellicht een uitgebreid onderzoek? De DSP-groep staat te trappelen. In Amsterdam.

Jos Huibers