Als ik hoor dat het aantal verwijzingen naar bureau Halt in het afgelopen jaar verdubbeld is, dan denk ik met een zekere weemoed terug aan de tijd van het club- en buurthuiswerk, het zomerkamp voor kinderen uit achterstandswijken, opbouwwerkers, straathoekwerkers en andere werkers in het sociaal domein. Ofwel aan de tijd waarin nog sociaaldemocratische idealen bestonden, waarin nog geloofd werd dat ook voor kansarmen betere kansen kwamen als in hen actief geïnvesteerd werd. Als zij elkaar in een positieve omgeving konden ontmoeten en ontwikkelen. Ofwel de tijd dat de overheid zich nog verantwoordelijk voelde voor de 'verheffing van de burger' en het scheppen van meer gelijke kansen voor iedereen. Dus ook voor mensen, die de pech hadden in een achterstandswijk - toen nog gewoon achterbuurt geheten – of in een ander land te zijn geboren.
Dergelijke herinneringen zijn tot nostalgie verworden, want ingehaald door de nuchterheid van de neoliberale mores van de laatste decennia. Waarin het zorgen voor mensen werd en wordt beschouwd als nutteloos pamperen, wat onherroepelijk leidt tot luiheid en gemakzucht en niet stimuleert tot het zelf zoeken en grijpen van kansen. Die immers voo..
