De familie Croon 6

Deel 1 van het feuilleton is hier terug te vinden.

Deel 2 kun je hier lezen.

Deel 3 is via deze link te bereiken. 

Deel 4 lees je hier 

Het vijfde deel van het feuilleton is hier terug te vinden. 

Door Jos Huibers

'Oma? Maar die mag hier helemaal niet komen', zegt Kees.

'Gut, wat moeten we nou', zegt Anja. 'Haha, ik vind het grappig', zegt Sara.

'We kunnen haar onmogelijk binnenlaten. Dat is veel te gevaarlijk'.

'Voor wie?', vraagt Sara, 'voor haar of voor ons?'

'Voor ons allemaal, maar op de eerste plaats voor haar. Zij is een kwetsbare oudere'.

'Mij is anders nog nooit iets kwetsbaars aan oma opgevallen'.

'Je kan het misschien niet zien, maar ze is het natuurlijk wel. Die vrouw is 88!'. De twijfelt kleurt Kees' stem. Hij weet ook wel dat oma, zijn kranige en uiterst wilskrachtige moeder, zich niet laat tegen houden als ze naar binnen wil. Opnieuw gaat de bel. Lang en hard.

'Verdorie', zegt Kees.

'Ik ga opendoen, hoor', zegt Job.

'Nee joh, dadelijk flikker je weer van de trap', zegt Sara.

'Let op je woorden', zegt Kees.

'Ik ga wel', zegt Sofie.

'Nee, jij blijft zitten waar je zit, dame, wij zijn nog niet klaar met elkaar'. Nog even twijfelt Kees, dan loopt hij naar de deur. 'Ik stuur haar wel naar huis'.

'Nou, ik ben benieuwd', zucht Anja. Eigenlijk is ze helemaal niet benieuwd. Ze weet inmiddels wel dat haar schoonmoeder zich niet laat tegenhouden door haar zoon. Hij zal hooguit voor de vorm wat tegenpruttelen.

Inderdaad komt zij al snel met veel lawaai de trap op. De deur zwaait open en zij treedt binnen. Zij is niet groot, maar stevig, de spierwitte haren gebeiteld in een keurige watergolf. De stok steekt als gewoonlijk fier vooruit. Zelden dient haar stok om haar pas te ondersteunen, maar veeleer om recht vooruit mensen aan te sporen haar ruim baan te verlenen. Kees komt achter haar binnen, zijn blik in milde wanhoop. 'Moeder, luister nou toch, het is voor je eigen bestwil'.

'Niks bestwil, jongen. Als jullie blijven weigeren naar mij te komen, dan kom ik wel naar jullie. Net als de berg, die naar Mohammed kwam. Jij denkt die coronatoestand te kunnen gebruiken om je oude moeder een paar weken te verwaarlozen, maar daar komt dus niks van in. Ik heb er recht op je vrouw en je kinderen te zien. Het zijn ook mijn kleinkinderen, ja, en die kan je echt niet van mij weghouden. Job, hang mijn jas eens even aan de kapstok'.

'Job is van de trap gevallen', zegt Sara.

'Nou, doe jij het dan even. Wat is er Job, ben je gevallen, heb je je pijn gedaan? Pijn is er om te verbijten, dat zei je opa altijd. En daar had ie groot gelijk in. Zeg wat zit jij daar sip in het hoekje'.

Dat laatste is gericht aan Sofie. Zij priemt de stok ook nadrukkelijk in haar richting. 'Heb je gehuild?'

'Laat Sofie maar even, moeder', zegt Anja.

'Kind, als je verdriet hebt, mag je dat best aan je oma vertellen'.

'Ze rookt hasj', zegt Job.

'Bemoei je er niet mee, eikel', Sofie praat weer.

'Ho ho, zo heet die jongen niet. Die jongen heet Job.'

'Moeder, dit kan niet. Je moet echt weer gaan. Je hebt ons nu even gezien, nu moet je weer naar huis. Het is veel te gevaarlijk nu om hier te zijn. Je moet binnen blijven'.

'Ik mankeer niks, helemaal niks. En ik ga echt niet hele dagen in dat huis zitten. Ik ben nu hier en ik blijf voorlopig.'

'Je weet dat je ziek kan worden. En het is een ernstige ziekte, moeder, daar moet je niet te makkelijk over denken. Je kan er zomaar dood aan gaan'.

'Dan zij het zo, Kees. Daar ga jij niet over. Als mijn tijd gekomen is, dan is die gekomen. Dan zeg ik, ik heb een mooie leeftijd bereikt en het is goed. Meer zat er voor mij kennelijk niet in het vat. Ik sterf liever in het harnas, dan dat ik nog vijf jaar naar een geranium ga zitten kijken. Zeg, moet die hond niet uit'.

'Oh gut, helemaal vergeten', schrikt Anja, die niet graag door oma betrapt wordt op huishoudelijke nalatigheden. Het beestje staat verwachtingsvol bij de deur.

'Ik laat hem wel even uit', zegt Sofie.

'Niks ervan, jij blijft hier', zegt Kees.

'Ach, laat dat kind toch even gaan. Zij heeft een beetje buitenlucht nodig. Dat zie jij toch ook wel, jongen'. Sofie staat op, pakt het riempje en loopt met Wout naar beneden. Anja kijkt vertwijfeld naar Kees. Deze haalt zowel zijn schouders als zijn wenkbrauwen op.

'Ik zou wel een kopje koffie lusten', ordonneert oma.

Wordt vervolgd