Na een vorige column ‘Hoezo Nee AZC’, kreeg ik dan eindelijk weer twee doodsbedreigingen. Vanuit de Gildenwijk. Ook werd mij en mijn familie ‘de corona’ toegewenst. Mijn familie vond dit niet zo leuk. Gelukkig werd één van de bedreigingen een dag later weer ingetrokken met een volmondig sorry. Dat vond ik schattig en sportief. Meneer had kennelijk ingezien, dat zijn onderbuik een wijle over de kook was geraakt. Derhalve resteerde bij mij een gevoel van vreugde. Die zijn fouten beseft en toegeeft toont een vorm van zelfreflectie en dat is natuurlijk mooi. Eén keer eerder werd ik als columnist bedreigd. Dat was jaren geleden, toen men van de gemeente het voornemen had een AZC te vestigen in de Lingewijk en ik daar het mijne over had opgemerkt. Ook toen ‘was het maar goed dat men niet wist waar ik woonde, anders zou men de kop van mijn romp slaan’.
Inderdaad, zodra het gaat over asielzoekers (of over Zwarte Piet) komen er wonderlijke doch heftige emoties los. Men is kennelijk als de dood, dat men van het verdorde verre van ons vruchtbare stukje omheind Nederland komt mee-eten. Wonderlijk vind ik. En onbegrijpelijk. Immers, als de voorvaderen van onze voorvaderen niet steeds op zoek waren g..
