Eenzame wandelaars op sleeptouw

GORINCHEM Elf ‘eenzame’ Gorcummers staan vrijdagmorgen om half twaalf op de stoep van het Gorcums Museum. Daar wacht hen een bijzondere wandeling door de binnenstad. Zo bijzonder, dat passerend publiek de wandelaars met gefronste wenkbrauwen nastaart.

door Hannie Visser-Kieboom

,,Waarom kunnen we niet gewoon wandelen?” Deze retorische vraag van Jack van Mildert van de Spreekkamer van de Stad wordt door hemzelf beantwoord. ,,Omdat we vergeten zijn hoe het was om kind te zijn, we gaan straks als Homo Ludens spelend de stad verkennen.” Stefan Kusters – net als Jack van de Spreekkamer – neemt de wandelaars letterlijk op ‘sleeptouw’. Om coronaproof te wandelen mogen alle deelnemers een koord vasthouden om zo anderhalve meter afstand te houden. ,,Zo blijf je aangehaakt en kun je toch afstand houden. We leggen zo ook verbindingen met elkaar en dat helpt tegen eenzaamheid”, zo weet Stefan overtuigend te brengen. De wandeling door de stad hoort bij het programma van de landelijke Week van de Eenzaamheid van 1 tot en met 8 oktober. Vorig jaar nog werd Gorinchem geselecteerd voor het landelijke actieprogramma ‘Een tegen Eenzaamheid’ omdat uit de Gezondheidsmonitor bleek dat in de stad een relatief hoog percentage eenzame ouderen woont.

Met een rode dobbelsteen wordt vervolgens de richting van de wandeling bepaald. Links, rechts of rechtdoor. Terwijl de sliert mensen zich in beweging zet, probeert Jack van Mildert ondertussen iets over de historie van de Arkelstad te vertellen. Over de boeren die handel dreven op het kruispunt van waterwegen tot een handelsoorlog met Dordrecht die leidde tot de bouw van de vestingwallen. En waarom de stad misschien wel veel eenzame mensen herbergt. ,,Het zit misschien wel in de genen van de Gorcumers om zich op te sluiten. Gorinchem is een vesting, in de vesting probeer je toch vooral de vijand buiten te houden door je op te sluiten.” Menig wandelaar fronst de wenkbrauwen bij die uitleg. ,,Jullie lijken wel slaven”, zo merkt menige passant op als de groep wandelaars met het meterslange koord passeert. Alleen Annemarie Koppers, die meewandelt met hond Charly, mijdt het vasthouden van het koord, maar luistert wel mee met de verhalen.

Via de Kerksteeg gaat het over de Langendijk met een oversteek naar de Kortendijk. Deze dijken zijn ideaal voor de sliert wandelaars die zo spelenderwijs keurig op anderhalve meter afstand wandelt. Onderweg wijst Jack op de gevels, niet op ooghoogte, maar juist boven de winkelpuien. “Op de Langendijk zijn al veel panden in ere hersteld, maar dat mogen er nog veel meer worden”. Als Sabine Taal, stagiaire bij de Spreekkamer, de rode dobbelsteen op vier laat vallen, mogen de wandelaars iets over zichzelf vertellen. Zoals Harald die vertelt over het maken van röntgenfoto’s tijdens zijn werkzame leven, Thea die geboren en getogen is op de Grote Markt en de Zeeuw uit Zoutelande die sinds drie maanden in de Arkelstad woont. Ellen vertelt lachend over haar man, die absoluut niet mee wilde wandelen toen hij het koord in zijn vizier kreeg. Bij de Botersteeg werpt het gezelschap een blik op het installeren van het kunstwerk van Jack van Mildert dat zaterdag wordt onthuld. In de Gasthuisgang – jaartal 1391 – vergapen de wandelaars zich aan de ‘automatiek met kroketten’. Na afloop van de wandeling wachten geen kroketten, maar een kopje gratis koffie bij de Hema.

De wandeling van de Spreekkamer van de Stad werd vrijdagmorgen tweemaal gehouden. Om 10.00 uur liepen acht wandelaars mee, om half twaalf sloten twaalf wandelaars aan bij Jack, Stefan en Sabine. Alleen de eerste wandeling werd afgesloten met een gezamenlijk kopje koffie; de tweede wandeling telde teveel deelnemers om dat ‘coronaproof’ te kunnen doen. Voor hen stopte de wandeling op de Groenmarkt.