Hoi Everdien,

Hierbij de gevraagde reiscolumns plus 1 (25 Gondelmaffia, maar die hoef je niet persé te plaatsen). Hoop dat het nu regelmatig geplaatst wordt. Succes ermee!

Mogelijke titels voor mijn nieuwe serie:

Groeten uit Gorinchem

Groeten van Roy uit Gorcum

Met Roy door Gorinchem

Ik vind het voor de herkenbaarheid wel leuk als mijn naam in de titel zit. De laatste titel sluit het best aan op de reiscolumns. Ik hoor het wel van je.

Groetjes,

Roy

_____

Windows Live Messenger het beste van de toekomst Download NU! HYPERLINK "

_____

Bij aankomst bij de Koninklijke BDU is dit bericht gecontroleerd op de aanwezigheid van virussen.

_____

Met Roy op reis

Over Oostblok suppoosten

Volgens mij bestaat er ergens in het voormalige Oostblok een geheime goelag met een centrale school waar museum suppoosten worden opgeleid. Ik bezocht heel wat musea, paleizen, bibliotheken, kerken en kloosters in die landen en overal kwam ik dezelfde klonen tegen. Let u maar eens op als u daar bent. De perestrojka heeft er niets aan veranderd. Zonder uitzondering beperkt hun vocabulaire zich tot het enige Russische woord: Njet en de drie Engelse woorden: Do not touch! Vooraf worden ze geselecteerd op uiterlijk. Het zijn allemaal menopauzerende lelijk loerende vrouwen in de categorie haaibaai. Bij voorkeur voorzien van lichte tot zware snorbegroeiing en donkerbruine gezichtswrat. Een slecht aangebrachte haarkleurspoeling verdient aanbeveling. Verder ontbreken minstens twee tanden. Het wordt hun ingepeperd dat zij hééél belangrijk zijn. Een portofoon onderstreept dat. Verder is voor hen elke toerist een potentiële terrorist. Zij echter, het onuitroeibare ras der suppoosten, zullen met vette lijf en leden hun erfgoed beschermen tegen de woestelingen uit het Westen. Toen ik dat eenmaal doorhad begon bij mij een soort uitdagende baldadigheid op te komen. Zo werd het soms een sport om ze te toetsen op alertheid. Hoe lang zou het duren voordat ze zouden reageren als ik iets stouts deed. Ik ging dan geïnteresseerd voor een kunstobject staan en bewoog dan met wijzende vinger mijn arm in die richting. Daarbij begon ik seconden te tellen. Ik kiende het zo uit dat ik over tien seconden het object bijna zou aanraken. Ze waren alert, de tantes! Meer dan 7 seconden heb ik nergens gehaald. Binnen die tijd werd ik verbaal of een keer zelfs lijfelijk op mijn vingers getikt. Dat laatste gebeurde in een zaal in de Hermitage in St. Petersburg. Wij Hollanders zijn gewend om toch overal met onze vingers aan spullen te zitten. We willen gewoon voelen wat we zien. Ik strekte mijn arm uit in de richting van een groene marmeren zuil. Waarom? Ik geloofde niet in groen marmer en verdacht de makers ervan de zaak te belazeren. Ik wilde dus voelen of het echte steen was of geschilderd boardkarton. Ineens bevond zich achter mij zo’n museum mastodont. Nog voordat ik de zuil kon aanraken gaf ze mijn arm een behoorlijke pets. O, beste lezers, wat kan ik op zo’n moment plezier hebben aan vier jaar toneelschool. Ik krijste het uit zogenaamd van de pijn, hield mijn arm voor verlamd en gebroken en schreeuwde in onvervalst Nederlands uit dat ze me pijn had gedaan. “Pijn, you understand: pijn! Au!” Dit alles tot groot vermaak van mijn aanwezige collega’s die mijn streken wel kenden. Ze greep in paniek naar haar portofoon, maar ja, zoals gebruikelijk in die landen: die werkte niet! Die werken namelijk nooit. Stond ze daar aan dat ding te schudden. Ze deed toen het enige wat ze kon doen: alsof ze een kudde vee opjoeg, werd ons hele gezelschap gestraft: wij moesten de zaal uit. Toen we ons in de volgende zaal bevonden was het haar probleem niet meer, maar wel seinde ze haar collega in die ons geen seconde uit het oog verloor.