Met Roy op reis

Over gondelmaffia

Dit jaar werd Italië geteisterd door een bezoek van uw columnist. Het verkeersbureau zal niet blij zijn met dit verhaal, maar u bent gewaarschuwd. De Venetiaanse gondelvaart romantisch? Het is een ware verschrikking! Voor de liefde, de relatie en de portemonnee. Op de kade van een smal kanaal bekeek ik de gondelmaffiosi aan de overkant. Honderd euro kost een tochtje voor een half uur. Romantiek heeft zijn prijs! Een jong verliefd stel liep naar een gondel. Ik verstond niets, maar het was duidelijk. De gondelier noemde zijn prijs, de vrouw vond het te duur, maar de man wilde niet flauw zijn. Per slot van rekening beleef je dit maar één keer nietwaar? Ze gaf zich gewonnen en ze namen plaats in het smalle bootje. Met een glimlach vleide zij haar hoofd tegen zijn schouder. Een blik van: ‘Oh liefje, you are my man!’ Ondertussen stroomde het open riool vol. Gondeliers trapten tegen elkaars bootjes, wat gepaard ging met verhitte woordenwisselingen en heftige gebaren. Geschreeuw en gebots weerkaatsten tegen de hoge muren zodat de stille romantiek plaats maakte voor ordinaire scheldpartijen. Het gondelinfarct werd op z’n Italiaans opgelost: flink duwen, wanhopige gebaren en iedereen behalve zichzelf de schuld geven. Soms bellen ze ondertussen met hun moeder! “Mama, Giovanni slaat met zijn roeispaan tegen mijn gondola,” of zoiets. Na een kwartier was hun boot nog geen tien meter van de kade verwijderd. Ze lieten elkaar los en waren volledig afgeleid door het gedoe. Weg romantiek! Eindelijk glipte het bootje weg. Om vervolgens in een tweede file terecht te komen. Een half uur was bijna voorbij en ze hadden nog geen vijftig meter afgelegd. Tot mijn verbazing en niet in het minst van het stel, draaide hij de boot om en voer richting opstapplaats. Jawel, het half uur was om en ze konden uitstappen! De vrouw liep rood aan van kwaadheid en op de kade schold ze in onvervalst plat Engels dialect de gondelier uit voor bedrieger en maffioso, om tenslotte haar middelvinger naar hem uit te steken. De macho haalde zijn schouders op en wuifde haar weg. Toen ze dat zag brak de furie los. Ze liep terug naar de gondel en gaf met duim en wijsvinger ter hoogte van zijn kruis een zeer kleine maat aan van zijn mannelijkheid. De begeleidende tekst die ze sprak acht ik niet zo geschikt voor publicatie. Ik schoot in de lach. Die tante durft! Voor een macho Italiano is dit de ultieme belediging. Ze rende weg in de armen van haar verbaasde partner. De gondelier keek schichtig om zich heen, bang dat iemand dat gezien had. Zijn blik kruiste de mijne en op dat moment kon ik het niet laten om naar oud Romeins gebruik mijn hand naar hem uit te strekken met de duim omlaag. Hij riep iets heel lelijks maar ik wuifde het weg. Het stel was, samen met duizenden andere verliefde toeristen een illusie armer. Inderdaad: zoiets doe je maar één keer. Ach, maak toch liever een gondeltocht in de Efteling. Misschien wat burgerlijk, maar wel zo rustig en bij de entree inbegrepen. En de romantiek? Dat is wat je er zelf van maakt.