Met Roy door Gorcum

Zakkenrollen

Af en toe verschijnt er een bericht in de krant dat er ook in Gorinchem zakkenrollers actief zijn geweest. U kent de politietips allemaal wel maar denkt er niet bij na, zo vaak als je wordt afgeleid. Ik heb heel wat gereisd en ben zelden (afkloppen) slachtoffer geworden van berovingen. Maar zaterdag na Hemelvaart was het zover: mijn portemonnee werd op de klassieke manier gerold. Niet in Gorinchem, maar in een metro. We hebben weliswaar nog geen metro, maar als die er straks komt bent u vast gewaarschuwd. Ik heb in de jaren 90 eens een lezing cq demonstratie bijgewoond van een goochelaar en zakkenroller en weet sindsdien hoe geraffineerd ze te werk gaan. Ik stapte in de trein. Voor mij liep een meisje met een rugzak. Ineens voelde ik dat er iets niet klopte. Ging ik naar rechts, ging zij ook naar rechts, ging ik naar links, ging zij ook. De goochelaar had indertijd uitgelegd dat er sprake was van een soort ballet, met de bedoeling om mij te ’stabiliseren’. Het flitste door mijn hoofd: dit is de afleidingstruc. Ik voelde instinctief naar mijn achterzak: leeg! Ik draaide me om en zag net hoe een soortgelijk meisje iets wegstopte in haar trainingsbroek. Zonder er maar een seconde over na te denken greep ik haar vloekend vol in haar kruis maar voelde niets. Ik was van mening dat ik bepaalde beleefdheidsnormen op zo’n moment nou niet bepaald in acht hoefde te nemen. Of had ik moeten zeggen: ‘pardon juffrouw, maar staat u mij toe dat ik even een blik werp in uw pantalon’? Nee dus. In een fractie van een seconde wist ik van die lezing dat degene die achter mij mijn portemonnee had gerold dit onmiddellijk doorgegeven moest hebben aan een derde of aan degene die voor mij de weg blokkeerde. Ik gokte op het laatste. Dus ik sprong naar het meisje voor me en zag meteen hoe ze mìjn portemonnee in haar zak probeerde te proppen. Nu was die dik gevuld met voornamelijk BTW bonnen, waardoor die niet meteen in haar zak gleed. Ik gaf een welgemikte mep op haar tengels, ze riep ‘au’ en mijn portemonnee viel op de grond. Op dat moment klonk het indringende signaal dat de deuren gingen sluiten. Beide grieten vlogen de trein uit. Nog net kon ik woedend mijn middelvinger uitsteken naar haar twee hinde ogen die mijn blik kruisten. Een gewoon uitziend tienermeisje, meisjesrugzakje, trainingspak. Maar zo geraffineerd en vooral professioneel opererend. Die hebben les gehad. Zakkenrollen is een ambacht. Al sinds de Romeinse tijd. Met technieken die eeuwenoud zijn. Het incident was voorbij. Ik controleerde de inhoud. Alles was nog aanwezig. De getuigen om mij heen schudden meewarig hun hoofd. Een vrouw mompelde dat ik geluk had gehad. Geluk? Ik was gewoon kwaad! Langzaam begon mijn adrenalinepeil te zakken. Van mezelf had ik nooit gedacht dat ik in fracties van seconden zo agressief kon reageren. En wat ik helemaal raar vond, was dat ineens die lessen die ik leerde uit de demonstraties van zoveel jaar geleden mij in flitsen te binnen schoten. Ik klop af, want ik hoop dit niet meer mee te maken. Maar eens te meer ben ik op mijn hoede, hoe lief en leuk en met hinde ogen etc.

Roy Grünewald