‘Onvoorwaardelijke liefde voor dieren’

28 september 2010 om 00:00 Achtergrond

Op een mooie najaarsavond rijden we over de Haarweg naar het asiel waar het rond half zeven ’s avonds rustig is. Alleen een korte blaf van een enkele hond verbreekt de stilte. ,,Ze zijn allemaal moe van het spelen,” glimlacht Cora. De laatste vrijwilligster gaat naar huis en we zoeken een plaatsje aan de tafel vol spullen die klaarliggen voor de collecte en de Open Asieldag.

GORINCHEM – Al vijfentwintig jaar is asielbeheerder Cora Rikkelman het gezicht van het Regionale Dierenasiel/Dierenpension aan de Haarweg in Gorinchem. Vanaf de allereerste dag heeft het belang van de dieren, die aan haar zorgen werden toevertrouwd, voorop gestaan. Zij leidt het asiel met strakke hand en wie een dier uit het asiel wil meenemen wordt grondig aan de tand gevoeld over zijn beweegredenen. Ook wordt zorgvuldig bekeken of de match tussen mens en dier de juiste is. De Stad Gorinchem ging op zoek naar de vrouw achter de asielbeheerder. Het werd een lang gesprek waarin verschillende emoties om voorrang streden. Haar belangrijkste drijfveer? Een onvoorwaardelijke liefde voor de dieren! Ria Scholten

Heb je de liefde voor de dieren van huis uit meegekregen?

,,Mijn grootouders van mijn moeders kant hadden altijd dieren. Als we gingen wandelen ging er altijd een tasje brood mee voor het paard en de eenden. De katten hoorden bij het gezin en aten gewoon met de pot mee. Ook mijn ouders hebben altijd katten gehad.”

Hoe combineer je dit werk met je privé situatie?

,,Ik ben getrouwd met Luuk Baks. We kennen elkaar al meer dan vijfentwintig jaar, dus hij heeft de ontwikkeling van het asiel helemaal meegemaakt. In het asiel doet hij de ‘mannenklussen’. Als we iets ‘op z’n dames’ in elkaar zetten kan dat zijn goedkeuring niet altijd wegdragen. Gelukkig begrijpt hij net als de familie en vrienden dat ik geen gewone kantoorbaan heb. In drukke tijden, zoals kort geleden met de hondjes die langs de A15 waren gevonden, word je geleefd. Op een verjaardag kun je voor een calamiteit gebeld worden door de dierenambulance, politie of brandweer. Het thuisfront moet er dan wel voor honderd procent achter staan.”

Op welke manier ben je in dit werk terecht gekomen?

,,Ik ging altijd de honden van de buren uitlaten en op een dag was één van hen niet meer thuis. Hij had een kind gebeten en was naar het asiel gebracht. Dat was heftig, want het was één van mijn lievelingshonden. Een paar dagen later ben ik vanuit school hier langs gefietst en samen met een vriendin heb ik aangebeld. Vervolgens zijn we de hond dagelijks uit gaan laten. Hij knapte op en heeft uiteindelijk een lieve baas gekregen. De mensen in het asiel zag dat onze aanpak succes had en vroegen of we ook met andere honden aan de slag wilden gaan en zo ben ik geleidelijk in het wereldje terecht gekomen. Ik was aanvankelijk van plan om gymlerares te worden en heb de opleiding daarvoor succesvol afgerond. Uiteindelijk heb ik voor de dieren gekozen. Ik heb de opleidingen voor asielbeheerder en dierenartsassistente gevolgd en werk al jaren bij dezelfde dierenartsenpraktijk.”

Wat vind je het moeilijkst aan je werk als asielbeheerder?

,,Mensen bijbrengen dat dieren ons niet op de schouder kunnen tikken als we iets verkeerd doen. Het asiel neemt die taak van hen over. Het is zo belangrijk dat mensen weten waarom hun dier een bepaald gedrag vertoont. Je denkt dan mee over een oplossing en probeert het probleem samen met de eigenaar op te lossen. Wanneer dat lukt, is de voldoening ontzettend groot.”

Is het moeilijk om afstand van een dier te doen als het is geplaatst?

,,Als dieren weggaan die hier lang hebben gezeten of veel hebben meegemaakt dan heb ik bij het afscheid wel eens een brok in mijn keel. Als zoiets je niets meer doet dan kun dit werk niet naar behoren doen. Dieren die het heel slecht hebben gehad krijgen hier rust en eten en vooral veel liefde. Dat is genoeg voor hen om je als verzorger op een voetstuk te zetten en je moet tonen dat je dit waard bent. We hebben de afgelopen jaren twee grote inbeslagnames gehad met honden, maar ook met knaagdieren. Gelukkig zijn alle dieren geplaatst en je zult begrijpen dat de emoties toen soms hoog opliepen.”

Wat maakt je boos?

,,Mensen die hun dier als een product, als een wegwerpartikel zien zonder dat daar enige vorm van emotie aan te pas komt.”

Je bent wel eens streng als mensen een dier komen uitzoeken…..

,,Dat klopt. Ik heb namelijk niet alleen de verantwoordelijkheid voor het dier, maar ook voor de medewerkers die serieus met hun werk omgaan. Zij leggen hun ziel en zaligheid in het dier en niemand is er mee gebaat als het keer op keer terugkomt omdat er niet zorgvuldig geplaatst is. Als wij twijfelen aan de match tussen het dier en de potentiële eigenaar dan gaat de plaatsing niet door! We leggen de mensen wel uit waarom we die keuze maken en soms is de klik er met een ander dier wél.”

Nederland is uniek met zijn Partij voor de Dieren. Wat vind je daarvan?

,,In de politiek is er sinds de komst van die partij best een aantal mensen wakker geschud, vooral met betrekking tot de bio-industrie en het dierenleed dat daar onlosmakelijk mee is verbonden.”

Heb je een mening over het aanbieden van dieren op internet?

,,Als een instantie zoals de Dierenbescherming op die manier een dier onder de aandacht van het publiek brengt en er vervolgens een officiële plaatsingsprocedure aan hangt heb ik daar geen moeite mee. Adverteerders in de krant of op internet zijn vaak mensen met mooie praatjes en slechte bedoelingen. Bovendien heb je als eigenaar een probleem als bij nader inzien de match er niet is, want bij de verkopende partij hoef je dan niet meer aan te komen en dan komt het asiel als eerste in beeld. Als de mensen op die manier dieren blijven aanschaffen, houden ze de malafide handel in stand.”

Stel je krijgt een grote gift…….

,,Het zou heerlijk zijn voor het asiel, de dieren en de medewerkers om niet elk euromuntje vier keer om te hoeven draaien. Een reservepotje voor grotere uitgaven zou zo welkom zijn. De liefde die onze dieren krijgen is gratis, maar voor alles wat er bij komt moeten we écht betalen.”

Wie stuurt Cora namens zijn asieldier een bedankje?

Het Dierenasiel Gorinchem bestaat vijftig jaar, maar dat is niet het enige feit dat komend weekend wordt gevierd. Cora Rikkelman viert namelijk haar zilveren jubileum als asielbeheerder. In de kwart eeuw dat zij leiding heeft gegeven aan het asiel kregen duizenden vaak kansarme honden, katten en knaagdieren een nieuw thuis. ,,Wij willen hun eigenaren graag de kans geven om Cora namens hun huisdier te bedanken voor haar inzet voor het asiel. Het zou leuk zijn als zij Cora een foto van hun dier plus een korte tekst zouden sturen,” laat Sabrina van der Pijl van het Wellant College weten. Zij heeft als eindexamenopdracht het mee helpen organiseren van een evenement en helpt de jubilerende asielbeheerder met de voorbereidingen voor de Open Asiel Dag. Wie zijn of haar huisdier Cora wil laten bedanken kan mailen naar sabrinavdpijl@hotmail.com. Een foto plus tekstje afgeven op de Open Asieldag mag natuurlijk ook.