Column Van Hier en Daar

Over steigers en verzuimen

Op een koude vrijdag is het decor opgebouwd. Het bestaat uit vier forse steigers - ter beschikking gesteld door aannemer Knoop - die zo omvangrijk zijn, dat ze niet in de gebruikelijke oefenruimte passen. Er wordt dus gebruik gemaakt van een op het industrieterrein gelegen bedrijfshal - ter beschikking gesteld door loodgieter van Rooij. Ik zeg het maar even. Ik bedoel: zonder dit soort mensen kun je geen theater maken.

Het is koud in de loods. Vroeg in de ochtend hebben we een heater geïnstalleerd, die moedig warme lucht staat te blazen als de volledige cast binnenkomt. Men ziet tevreden rond. Zo ziet het er dus uit. Men beklimt de steigers, neemt de plaatsen in. Het wiebelt net een beetje meer dan verwacht, zeker als er ook gedanst wordt op de bovenste verdieping. Dankzij de heren aannemers kun je hier vooraf aan wennen tijdens de laatste doorlopen van het stuk. Zo heet dat: doorlopen, een soort generale repetities maar dan over vier weekenden verspreid.

De cast blijkt niet volledig. Niet helemaal. Drie mensen hebben afgezegd, op het laatste moment. Vaak gebeurt dat niet mondeling. Maar middels een sms, een Whatsappje of een FaceBookbericht. De jeugd van nu lijkt het directe contact te verleren en communiceert liever digitaal. Dat is wel zo gemakkelijk. De een is ziek, dat kan gebeuren, een ander meldt dat ie naar zijn oma gaat. Of moet, dat kan ook. Ze ligt in het ziekenhuis. De derde moet op voor een familiefoto. Ook voor oma. Let wel, ik ben gek op oma's en het is natuurlijk leuk voor deze speciale oma's dat hun kleinkind komt of op de foto gaat, maar toch… ik bedoel, de rest heeft zich ook vrij gemaakt, of vrij gehouden…

De geesten scheiden zich. De ene helft veroordeelt deze onaangekondigde afwezigheid. Zij spannen zich zelf bovenmatig in, zij kennen hun teksten op tijd en repeteren hun zangpartijen, ook thuis. Zij gaan er voor, zo noemen ze dat, en dromen van een hoogwaardige voorstelling, waarvan de bezoekers na afloop zeggen dat het er zo professioneel uitzag. Zij verwachten dezelfde inzet van de anderen en ergeren zich aan diegenen, die het allemaal wat minder serieus nemen. Dat is de andere helft, globaal gesproken. Minder dan de helft welbeschouwd, een stuk of wat, meer niet eigenlijk. Kijk, die doen wel hun best, maar het moet wel leuk blijven. Je doet het voor je plezier tenslotte en er zijn ook nog een heleboel andere dingen belangrijk.

Ja, wat moet je er van zeggen. En gelukkig ebt de ergernis snel weg. Als het er op aan komt is er een hoge mate van loyaliteit in de groep en bovendien kan iedereen zelf de volgende zijn die van zijn ouders mee moet op een familiebezoek, dat zo belangrijk is dat je toch heus wel een keer een repetitie kan overslaan.

De doorloop in het decor in de bedrijfshal wordt evengoed een feest. De regisseur en de choreografe nemen de afwezige rollen waar en dat is eigenlijk best komisch. Vooral Anja - die van de dans - schittert als het jonge, kattige meisje Jet. Hoewel, kattig is niet echt een goed woord, bij nader inzien. Een beetje een bitch, dat is beter. Een kleine bitch.

Het zelfvertrouwen groeit, het gaat boven verwachting. We raken er klaar voor.

Jos Huibers