Column Van Hier en Daar: aanstaande zaterdag

GORINCHEM - De laatste vier weekenden voor de voorstellingen is er zowel op zaterdag als op zondag gerepeteerd. Jazeker, dat is een intensief slot van een repetitieperiode van tien maanden, maar kunst wordt door oefening gebaard, nietwaar en de weg naar eeuwige roem is doordrenkt van bloed, zweet en tranen. Ze zeggen vaak dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, maar bij het maken van een voorstelling wegen de loodjes die voor de laatste loodjes komen veel zwaarder. De voorlaatste loodjes als het ware. Als aan de ene kant iedereen denkt dat er nog tijd genoeg is en tegelijkertijd aan de andere kant, de concentratie verflauwt omdat we al zo lang bezig zijn en omdat we alles al ik weet niet hoe vaak gedaan hebben. Maar in de laatste weken gaat het vloeien - ik bedoel - dan komen we in de flow terecht. Dat is een wonderlijke toestand hoor, in de flow komen. Je vraagt er niet om, maar het gebeurt elke keer weer. In de laatste weken komt het erop aan, dat hoef je niemand uit te leggen. Dan wordt er bij iedereen een hormoon aangemaakt - adrenaline misschien - waardoor de scherpte toeneemt, de concentratie groter wordt en de prestatie verbetert. Dan kun je werkelijk vonken zien als de bendeleiders Ruud en Mees met elkaar in gevecht raken, dan spelen de meisjes Lieve en Mirthe hun ruzie met Aafje en Liesbeth zo geloofwaardig, dat je de neiging krijgt er tussen te springen en dan zingt Anita haar solo's nog beter, intenser en doorleefder dan dat ze toch al deed. En dan komt het koor erbij - Lusikaal heet het koor - waardoor alles muzikaal opeens op zijn plek valt en je bij alle spelers een verwondering ziet, omdat zij in staat blijken zo mooi te zingen. Ze hadden stiekem niet gedacht dat ze zo goed waren.

En wat er ook gebeurt in de flow: de saamhorigheid neemt toe. Er wordt nog meer geknuffeld voor en na de repetities. Ze spreken vaker met elkaar af na de repetities. En ze klappen voor elkaar na een liedje of een mooie scene, in de veronderstelling, of in de wetenschap dat het publiek dat straks ook zal doen. En als de kleintjes zingen, Anne en Sofia - klein, maar in het afgelopen jaar toch best een beetje groter gegroeid - als zij zingen

Ach Anne, Zing het luid en violen klinken, Zing het zacht en een traantje zal blinken, Sofia, mijn nieuwe vriendin heet Sofia

dan is er steeds opnieuw een soort collectieve vertedering. 'Dat zullen de mensen straks ook ontroerend vinden', zie je ze denken.

Weet u, er is weinig of niks wat zo mooi en verbindend is als met elkaar een voorstelling maken. Ik bedoel, voetballen doe je tegen elkaar, basketballen ook, judoën en zelfs hockey en korfbal. Tegen elkaar, ja. Maar een voorstelling maak je met elkaar, toneel speel je met elkaar, zingen en dansen doe je met elkaar. Behalve op de televisie natuurlijk, daar maken ze er toch weer liever een wedstrijd van. Omdat er zoveel juryleden zijn in Nederland, die willen laten zien hoe goed ze zelf zijn en omdat veel mensen houden van het kiezen van winnaars en verliezers. Helaas, helaas.

Dus ik zou zeggen: kijk eens geen televisie zaterdag. Aanstaande zaterdag. Maar kom naar de Nieuwe Doelen in Gorinchem en geniet van de voorstelling Van Hier en Daar. Herbeleef het verhaal van de West Side Story. Geniet van de schitterende muziek, de energieke dans en het enthousiasme van een prachtige cast. Ze zijn in de flow. Komt en ziet!