Vanaf de Wal All Inclusive

Vanaf de Wal All Inclusive

Voor een korte vakantie in de stralende zon hadden we eenmalig voor het all inclusive concept gekozen. Je kunt er eten en drinken zoveel als je wilt op elk moment van de dag. Je hoeft er alleen maar een wijle voor in de rij te staan met een mondkapje op. Voor u wellicht gesneden koek, maar voor ons zo nieuw als gloed. Hoewel velen vooraf bedachten dat het niks voor ons was, wilden wij het toch graag zelf ondervinden. Je hebt immers pas recht van spreken over het concept, als je het zelf hebt meegemaakt. Ons all-inclusive-resort bestond uit drie forse hotels, gegroepeerd rond twee zwembaden, omgeven door ligstoelen. Met betrekking tot de ligstoelen bleek direct ons gebrek aan ervaring in de all-inclusive-wereld. Toen wij ons, oververhit na het vliegreisje, bij het zwembad meldden, bleken alle ligstoelen bezet. Niet zozeer door mensen, maar door handdoeken, die er met grote knijpers aan bevestigd waren. De knijpers, zo groot als onderarmen, bleken te koop bij de plaatselijke Spar. Doorgewinterde resortgangers leerden ons aan het eind van ons weekje, dat het zaak is op het goede moment toe te slaan en de stoel middels de knijpers en de handdoek voor de volle week - dag en nacht - te confisqueren. Je moest een extra handdoek meenemen voor het noodzakelijke afdroogwerk. Zo doorgewinterd zouden wij nimmer van ons leven geraken, zoveel was direct duidelijk, zodat wij genoegen namen met een afgelegen, danig versleten ligbed op een verlaten bovendek, ver van het zwembad.

Ook leerden wij al snel, dat de meeste resortgangers het resort nauwelijks of niet verlieten. Zij leefden rond het zwembad. Om beurten ondernamen zij een waggelgang naar de drank- of snackbalie om nieuwe voorraad in te slaan om zich vervolgens weer moeizaam op het ligbed te laten zakken. Velen van hen konden nauwelijks lopen. Ofwel omdat zij niet geoefend waren, ofwel, omdat zij te omvangrijk waren voor het reguliere loopwerk. Er waren exemplaren bij, waarvan de breedte en de hoogte aan elkaar gelijk waren. Met stok of rollator lukte het stukje naar de lift nog net. Onderweg stonden bankjes om uit te rusten. Desgewenst kon de reis in etappes.

In de eetzaal, waar zowel ontbijt, lunch als diner plaatsvonden, bleek het gemiddeld gewicht van de resortgangers evenredig met de hoeveelheden voedsel die werden opgeschept. Wel vier of vijf keer achtereen werden de borden volgeladen, waarna ook het meterslange toetjesbuffet werd leeggeplunderd. Menigmaal overkwam het ons, onnozelen, dat wij, na minutenlang wachten op één luttel versgebakken pancakeje, door een qua omvang opzienbarende dame voor ons, de hele nieuwe verse voorraad opgeladen zagen worden op een bord, dat de vracht nauwelijks kon dragen. Eenmaal liet ik mij schalks ontvallen, ‘Nou, mevrouw heeft er zin in, zie ik’, waarna de dame in kwestie mij gebelgd toesnauwde ‘Waar bemoei je je mee, magere Hein.’

Dat was dan meteen een positieve ervaring in het resort, dat ik mij, inmiddels toch voorzien van een zorgelijk buikje, een week lang een slanke, goedgebouwde, ondernemende Adonis kon gevoelen. Voor Magere Hein was ik al decennia niet uitgescholden, immers.

Er hingen ook jonge mensen in het resort. Zij lagen er elegant bij in steeds wisselende tuniekjes en modedrachten. Die moesten een forse koffer hebben meegezeuld. Zij zaten of lagen graag op de rand van het zwembad naar elkaar te kijken maar verder dan kijken kwamen ze niet, behalve op hun telefoon. Het leken mij jonge mensen, die bij hun eerste baantje reeds op de eerste werkdag een burn-out oplopen.

En ’s avonds was er bingo, of een muziekquiz en soms een zanger of zangeres. En de winnaar kreeg een fles wijn, waar je niks aan had, want je kon gratis zoveel wijn drinken als je wilde Of een cocktail. Met heel veel grote ijsklonten. Wij hebben een autootje gehuurd, waarvan de stoelen danig bleken doorgezakt, waarmee wij een eiland hebben verkend, dat er buiten de resorts alleraardigst uitziet. Werkelijk.

Wat ik bedoel is, dat wij oplettend moeten waken, nu Gorinchem erkend is als de mooiste vestingstad en drommen toeristen aanmeren, dat op enig moment een doldrieste ondernemer de kans krijgt en grijpt aan onze Merwede een all inclusive resort te vestigen. Buiten de Waterpoort. Of in Hoogdalem met een treintje naar een opgespoten strandje. Je hebt er als autochtoon alleen maar ellende van. Tenzij je artiest bent, die goed meezingliedjes van anderen kan nadoen, of die zich als quiz- en bingo-master wil bekwamen. Ze komen het terrein niet af. Ze liggen daar maar.

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com