Afbeelding
Jos Huibers

Vanaf de Wal: Boetevrij, haha

28 november 2021 om 16:30 Column Vanaf de Wal

Ze kwamen helemaal uit Wolvega en kenden Gorinchem alleen van de files, haha. En nu zijn zij als domineesechtpaar neergestreken in Gorinchem, in de Johanneskerk, waar zij allerhartelijkst ontvangen zijn. Hoewel je in dergelijke kringen niet zozeer neerstrijkt, maar veeleer beroepen wordt. Wat het ook betekenen moge, dat je niet geroepen of gevraagd, maar beroepen wordt. Door een commissie. 

De echtelieden “vullen elkaar goed aan” en “vinden het fijn om te kunnen praten over de moeilijke zaken, die ze tegenkomen”. Dat komt goed uit natuurlijk. Stel je voor dat er in het echtelijk domineesbed voortdurend discussie zou zijn. Je moet er warempel niet aan denken. 

Mij schiet bij het lezen van een dergelijk bericht ogenblikkelijk het lot van de domineeskinderen voor ogen. Hoeveel domineeskinderen kennen we niet, die als auteur of cabaretier een leven nodig hebben om hun voorbeeldige jeugd onder de kritische ogen van de kerkelijke goegemeente van zich af te schrijven of te spelen. En die hebben dan maar één domineesouder. In plaats van twee. Blijft er altijd nog één ouder over om bij uit te huilen of het beklag te doen. Maar daar is hier dus geen sprake van. 

,,Maar zo is dat nu niet meer”, zegt mijn buurman op leeftijd in de nieuwe seniorenflat, ,,de kerk verandert met de tijd.” En dat geldt inderdaad het domineespaar Mirna en Klaas Jelle. Zij “staan open voor vernieuwing, met het oog op de volgende generatie en de ontkerkelijking”. Hierbij denken zij aan andere vormen van muziek, waar zij allebei “enorm veel van houden”. Ik verbaas mij steeds opnieuw over deze bewegingen. Enerzijds steggelt men al eeuwenlang over de exacte en juiste interpretatie van de aloude bijbel en anderzijds past men de kerkelijke mores naar believen aan aan de smaak en behoeften van de kerkgangers in de hoop de kwijnende zielen te behouden of - in bescheiden mate - te winnen. De kerk van nu is net zoveel markt als mode is. Je zou maar dominee zijn. Laat staan een dubbele dominee. En daar dan de dochter van. Of de zoon.

Het is net als met de Bibliotheek AanZet - hetgeen ik altijd een rare naam heb gevonden voor een bibliotheek ende veeleer passend voor de plaatselijke al dan niet christelijke dam- of schaakvereniging - de bibliotheek AanZet dus, die besloten heeft een boetevrije bibliotheek te worden. Hetgeen betekent dat je geen boete hoeft te betalen als je het boek te laat terugbrengt. En de ouders ook niet. Waarmee dus elke reden vervalt om het boek überhaupt terug te brengen, behalve het goede fatsoen. Men hoopt hiermede het lenen en het lezen te bevorderen, vooral onder de jeugd uit kwetsbare gezinnen. Hetgeen slim en nobel bedacht is in de wetenschap, dat de gemiddelde bezoeker van de bibliotheek jong, vrouw, hoogopgeleid en niet-westers is. 

Pas na een reeks aan herinneringsmails worden de aanschafkosten in rekening gebracht. De vraag is of de resterende boekwinkels daar tegenop kunnen, pas na lange tijd en een reeks herinneringsmails volgt mogelijkerwijs betaling. Je moet rare fratsen uithalen om de kwijnende ziel te behouden of te winnen. Mij lukte het niet mijn overtollige boeken voorafgaand aan de verhuizing kwijt te raken. Zelfs niet aan de straatstenen. In het ingerichte buitenmeeneembibliotheekje werden boeken bijgezet in plaats van dat ze werden meegenomen. Ook de kringlopen hadden per slot geen belangstelling.

Men leest en gelooft steeds minder. Daar is geen kruid tegen gewassen. De dominee en de bibliothecaris maken rare sprongen. Als een kat in het nauw.

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com

advertentie
advertentie