Nieuwe column: Mijn Gorinchem

GORINCHEM Esmay Usmany is artiest en schrijfster. Ze toert momenteel met een eigen voorstelling “Soedah, laat maar” langs de theaters en is vaste woordkunstenares van NPO-radio 1 waarin ze wekelijks te horen is. Ze schreef in opdracht voor onder meer het Rijksmuseum, modemerk Hermés, het Scheepvaartmuseum, ministerie van Volksgezondheid en was verantwoordelijk voor het script van de immersieve theaterproductie Op klompen door de dessa die door de Volkskrant met 4 sterren en een lovende recensie werd beoordeeld. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek “Hartzaken” Daarnaast is ze beëdigd en benoemd trouwambtenaar, maar bovenal verhalenverteller. Zo zegt ze zelf “met taal en muziek maak ik verbinding”. 

Als columnist zal ze maandelijks gaan schrijven over dingen die haar opvielen in Gorinchem. ,,De stad als decor om over te schrijven. Als er iets is wat ik graag doe, is het vertellen van verhalen. Vanuit mijn vak als artiest doe ik dit door het spelen van voorstellingen en voel ik me vereerd dat ik dit als schrijver maandelijks mag gaan doen middels eigen columns vanaf deze plek in de krant.” Mijn allereerste column start ik dan ook met een ode aan Gorinchem.

Mijn Gorinchem

Ik keerde terug naar Gorinchem toen ik studeerde. Met ladingen wasgoed en een groot, hongerig hart. Ik voelde me trots dat ik het alleen deed. Na het weekend vertrok ik met schone was en een gevoel van nostalgie. Ik ging verder en dat was goed. 

Ik ging verliefd terug naar Gorinchem. Ik appte mijn ouders dat we het weekend naar ze toe kwamen en voelde me daardoor hopeloos volwassen. Je oude woonplaats wordt een museum als je iemand van wie je houdt jouw stad laat zien. Dit is de molen, Buiten de waterpoort, de brug waar de stoere jongens in de zomer vanaf sprongen. Ik wilde alle hoeken van deze stad laten zien die ik zo graag achter me wilde laten voor een nieuwe stad. 

Ik keerde alleen terug naar Gorinchem. Verslagen, met een zwaar hart en een hoofd vol teleurstellingen. Ik putte troost uit het feit dat deze stad zo diepgeworteld lag in mijn verleden dat er weinig ruimte was om verdrietig over te zijn in het heden.

Ik ging triomfantelijk terug naar Gorinchem en verklaarde dat ik gewoon langs kwam voor een bezoek. Alsof deze stad ergens onder mij lag en ik wegging naar een grotere. Ik stak mijn neus op naar de plaats die me ooit had grootgebracht en was trots dat ik sterk genoeg was om verder te gaan. Ik was een grote vis en deze stad een kleine haven. Dat is wat ik mezelf in ieder geval vertelde. 

Ik keerde terug naar Gorinchem als moeder van. Wandel de stadswallen rond met zijn hand in de mijne en strijk neer op een bankje bij de molen. En terwijl ik naar hem kijk zie ik mezelf, op precies dezelfde plek, als klein meisje met mijn moeder zitten en realiseer me dat deze stad altijd een vast baken is geweest in alle seizoenen van mijn leven. Dat ik nooit de plaats kwijt zou raken waar ik geworteld ben. Dezelfde wortels die het anker zullen vormen voor mijn kinderen.