Afbeelding
Gwen Frehe

Elles Tegelijk: Sentimentele muts

1 juni 2023 om 18:38 Column

Een tijdje terug zat ik koffie te drinken aan de keukentafel met een bekende. Terwijl wij aan het kletsen zijn komt de voetbalpuber erbij in de keuken, pakt z’n kam, haargel en haarspray en gaat in de spiegel die aan de deur hangt zijn haar staan doen. Want ‘Hey, alles voor de juiste stylo hè?’ 

Tussendoor gooit en pakt hij zijn benodigdheden op en van de keukentafel waaraan wij koffie drinken.

Terwijl ik naar zijn handelingen kijk ratelt mijn bezoek maar door, op een klagerige toon, over alles wat er zo verschrikkelijk is aan het leven en ineens begint ze te vertellen hoe onhygiënisch het is dat iemand zijn haar doet in de keuken. Terwijl mijn gedachten in eerste instantie een filmpje afspelen hoe ik haar op 30 verschillende manieren de mond snoer, denk ik aan vroeger. 

Ik was 10 jaar toen mijn moeder na een relatief kort maar heftig ziekbed overleed op 38-jarige leeftijd. In een tijd waarin mijn wereld volledig op zijn kop stond en ik voor mijn gevoel nergens meer houvast aan had, sliep ik samen met mijn zus vaak bij mijn oom en tante. 

Mijn moeder en haar ouders hadden een café, dus van een gestructureerd gezinsleven was bij ons niet echt sprake. Zo anders was het bij m’n oom en tante. Er werd ontbeten aan tafel. Mijn oom smeerde voor hij naar zijn werk ging ons brood. Bruine boterhammen met roomboter en hagelslag en dan zo hard dichtgedrukt dat het één platte massa was. Het smaakte heerlijk...

Terwijl ik aan tafel mijn boterham zat te eten, herhaalde mijn tante altijd haar ritueel aan de eettafel. Net uit de douche, met natte haren, ging ze haar make-up opdoen. Tussendoor bespraken we wat ik die dag op school moest doen, of we nog naar m’n moeder in het UMC gingen en wie me uit school zou halen. 

Gefascineerd keek ik naar haar handelingen. Mijn moeder droeg nooit make-up dus het was sowieso vrij bijzonder voor mij. 

In een wereld waarin in korte tijd mijn hele basis op zijn kop stond, was dit een duidelijk ritueel. Het gaf houvast. Het gaf zekerheid en nog belangrijker: het gaf me warmte, liefde en rust. 

Na het föhnen van haar haar was het tijd om naar school te gaan. Het oogschaduwdoosje wat zij gebruikte, heb ik nu - 30 jaar (!) later - nog steeds. Wat kan ik zeggen? Ik ben nou eenmaal een sentimentele muts die herinneringen graag levend houdt. 

Ik schakel mijn gedachten uit en kijk naar de bewegende mond van mijn visite. 

Ik kijk naar mijn zoon die zich nergens iets van aantrekt en we wisselen een veelzeggende blik uit. 

Kordaat sta ik op en ga naast m’n puber staan om de spiegel in te kijken.

Wij zijn niet raar bezig. Wij maken herinneringen, liefde en houvast voor later. Wij maken een basis voor als de wereld onder onze voeten zou wegvallen. Aan mijn eigen keukentafel dit keer. 

Dat je ene kind de droom najaagt om profvoetballer te worden, terwijl je andere zoon knokt tegen een ingewikkelde stofwisselingsziekte. Het is een verhaal op zich, maar toch heeft Elles Sprenger (39) veel meer te vertellen. Dat doet deze inwoonster van Arkel vanaf nu in haar tweewekelijkse eigen column ‘Elles Tegelijk’ in De Stad Gorinchem.nl. ,,Het leven hoeft niet perfect te zijn.”

advertentie
advertentie