#WijzijnGorinchem: Ferdinand Biesheuvel (60) – Theatermaker & eigenaar ’t Pand

GORINCHEM In de rubriek #WijzijnGorinchem zetten we eens in de twee weken een echte Gorinchemer in de spotlight. Want wie wonen er eigenlijk allemaal in Gorinchem? En wat zijn hun verhalen? Deze week: Ferdinand Biesheuvel (60) – Theatermaker en eigenaar ’t Pand. 

door Fleur van Benten

,,Tijdens de coronacrisis moest Theater ’t Pand dichtblijven, want er kon daar weinig afstand gehouden worden. Vanuit de gemeente en stichting Podium Pandemonium kwam de mogelijkheid om voorstellingen te doen in De Nieuwe Doelen, met theater Peeriscoop en het Internationaal Film Festival. We hebben in De Doelen dezelfde woonkamersfeer gecreëerd als in ‘t Pand. Dat is ook belangrijk voor de artiesten, want het verschilt waar je op het podium staat. Het heeft allebei z’n charme. ‘t Pand is verschrikkelijk leuk, omdat het zo’n klein theatertje is. Het podium van De Doelen geeft ook een speciaal gevoel. Youp van ‘t Hek zei er ooit over: ‘Als je op dat toneel staat, heb je het gevoel dat je de mensen op het balkon een hand kan geven.’ ‘t Pand gaat in september weer naar de Korenbeurs. We willen dat iedereen dat weet. 

Ik heb altijd al gezegd dat ik naar de toneelschool wilde en dat is gelukt. Daarna heb ik vooral heel veel gespeeld: bij verschillende theatergroepen, de musical Funny Girl met Simone Kleinsma, wat afleveringen van Goede Tijden Slechte Tijden, als ridder in Het Land van Ooit en ga zo maar door. 

In 1989 begonnen we Theater ’t Pand. Het was een oud slachthuis. We leenden elektriciteit van de overburen. Door workshops te geven, konden we lampen kopen en een podium bouwen. We hebben nooit echt achter grote namen aangezeten. Wij waren hét theater voor aanstormend talent. Najib Amhali, Jochem Meijer en Daniël Arends zijn allemaal bij ons in het theater begonnen als onbekend talent. Nu komen ze nog weleens langs, omdat ze ’t Pand zo leuk vinden. 

Ik ben altijd in Gorinchem blijven wonen, ook tijdens mijn opleiding. Het was zo’n opleiding waar je een gebakken ei na moest doen en van die vage dingen. Omdat ik iedere keer terugkwam in Gorinchem, waar je in de kroeg niet met die zooi aan hoeft te komen, werd ik steeds met mijn voeten op de grond gezet. Ik heb dat als zeer positief ervaren.”