Ingezonden: Nergens last van

Mijn lintworm, die is echt mijn ALLES. Die mag niks tekortkomen. Maar vooral mag die geen overlast ervaren. Dus ik vermijd gluten en zal never ever schuddebuiken van het lachen. Anders gaat deze tot parasiet gemaakte rommelen in mijn onderbuik.

En dat wil ik ons zedige stadje niet aandoen. We zijn immers van oudsher gewend aan hele oases van rust. Neem nou het blok vanaf het begin van de Vissersdijk tot en met de Aanlegsteiger en oostwaarts tot de wal. Zegge en schrijve één huis met twee bijgebouwen stond daar, aldus een akte uit 1813. Het kapitale huis bevatte marmeren schoorsteenmantels met erboven schilderstukken en ernaast beschilderde behangseldoeken. De keuken was voorzien van de luxe van wel twee waterpompen (waterleiding bestond nog niet). En op zolder, zoals het hoort, was een ‘domestiekenkamer’ (voor het personeel). Het mooist was echter de ‘spatieuze’ tuin (ruim 8500 m²), met lindebomen, vruchtbomen en rond de vijver treurwilgen en overheerlijke aspergebedden.

Zelf moet ik het doen met een rijtjeswoning in een straat die genoemd is naar een schrijver die gillend gek werd van de stilte op Rottumerplaat. Vrijdagochtend vond ik op de mat een briefje van een jarig meisje uit een doodlopend zijstraatje. Zij meldde alle ‘beste buren’, dat ze die avond in de tuin een feestje gaf. En dat kon wat ‘feestgeluiden’ geven. Wel, ik heb amper wat gehoord en de feestlampjes hadden ook al zo’n beschaafde uitstraling. Maar dat betekent nog niet dat ik geen gevoeligheden heb. Ik ben alergisch voor spelfouten in andermans vocalubaire. Zálig woest wor ik dan. Maar helaas, ‘t foutloze briefje gunde mij dat genoegen niet.

René van Dijk

Gorinchem