“Ik vind het maar een gemene stommerd”, zegt het het blonde buurtmeisje. Met haar lange vlecht hobbelt ze op haar grijze stepje vrijelijk door ons wijkje en maakt hier en daar een praatje. Haar ouders zijn kennelijk niet bang voor kidnappers en kinderlokkers, vandaar dat zij vrijuit praatjes maakt. Dat maak je niet zo vaak meer mee, in ieder geval veel minder vaak dan ooit. Op de meeste plekken, waar kinderen spelen, surveilleren om toerbeurt waakse ouders, die oplettend de oren spitsen als het kind het woord richt tot een buitenstaander of andersom, zeker als deze van het mannelijk geslacht is. “Wat moet die man?”, roepen ze dan. Maar daar heeft dit meisje dus geen last van.
“Oh ja?”, zeg ik dan ook, “maar wie vind jij dan een gemene stommerd?” “Nou, die man, die spijkers in een worst doet en die dan neerlegt voor de honden. En als honden die dan opeten, dan hebben ze allemaal spijkers in hun buik en dan krijgen ze gaatjes en dan gaan ze dood.” Op haar gezicht strijden boze verontwaardiging en intense droefheid om v..
