PREMIUM ARTIKEL
Lokale journalistiek uit Gorinchem

Hoge Nood

Column
Foto: Jos Huibers
25 jul 2021, 14:21
Afbeelding
vanaf de Wal

Dezer dagen ben ik jarig. Volgens mijn dochters ben ik nog helemaal niet oud en ook mijn vrouw spreekt mij, als het haar zo uitkomt - bijvoorbeeld als er weer een halsbrekende klus gedaan moet worden - zonder blikken of blozen aan als ware ik nog immer de jonge vitale hond, die ik ooit geweest schijn te zijn. Mensen om me heen mompelen steeds vaker de kennelijk bij mijn leeftijd passende troostend bedoelde, maar uiterst hinderlijke clichés, die beweren dat ‘leeftijd slechts een getal is’, dat zestig het nieuwe veertig is en zeventig het nieuwe vijftig en dat je ‘zo oud of jong bent als je je voelt’. En dat wijsheid met de jaren komt, hetgeen inderdaad wel eens voorkomt, maar heus niet altijd. De rest van dergelijke beweringen is onzin, onware prietpraat. Wensdenken van jongeren en middelbaren die hun eigen in de verre verte nakende ouderdom proberen op te leuken. “Als ik oud ben is negentig het nieuwe dertig’, bralt mijn zestienjarige, luidruchtige achterbuurjongen”, als ik langs schuifel met het schoothondje - dat overigens nooit op schoot mag. Net als politici die werkelijk geloven, dat ouderen tot de dood erop volgt thuis willen blijven wonen in hun verkrottende, eenzame, veel te grote gezinswoning met traplift, omdat zij zichzelf niet kunnen voorstellen, dat zij het ooit leuk zullen gaan vinden, tezamen met andere joelende en somtijds knikkebollende ouderen bingo te spelen in een formica verzorgingshuiszaaltje, aangemoedigd door een jonge, frisse, hoogblonde, rondborstige zuster.

Persoonlijk kan ik het ouder worden manhaftig aanvaarden. Ik heb inmiddels één kunstheup, twee versleten knieën, een ebike met voorwielmotor en vijf ondersteuning-standen - overgenomen van schoonvader, die op een gemotoriseerde driewieler is overgestapt - een nieuwe lens in het oog en ik loop met een wandelstok. Steeds gemakkelijker laat ik mij ..

Deel dit artikel via: