‘Jos, moet jij niet schaatsen?’, roept het meisje vrolijk. Ik ken haar van jaren her, toen zij bij mij op de toneelclub zat. Zij is groot geworden. Aan haar zie je veel beter hoe snel de tijd gaat dan aan mijzelf of aan mijn vrouw of aan al die anderen, die je meer regelmatig ziet. Zij heeft een dik gewatteerd jack aan en een veelkleurige wollen muts op het hoofd. Daaronder prijken twee rossige wangen, die dezer dagen gezond Hollands heten. Over haar schouder bungelen witte kunstschaatsen aan lange smoezelige veters. Zij is gretig op weg naar de Oostgracht, waar zich in weerwil van velerlei coronaverboden gezellige wintertaferelen afspelen, die bij menigeen de associatie aan Anton Pieck oproepen, althans, daar getuigt men veelvuldig van. Ik bedoel, het is er veel drukker dan bij de Gamma, maar die is al weken dicht. Ikzelf laat schoorvoetend mijn hondje uit op een spekglad wandelpad. Onder mijn schoenen heeft mijn vrouw veiligheidshalve zogenaamde snowsteps van de ANWB gebonden, zwarte rubberen onderbinddingen met ijzeren punten aan de zoolzijde, die de kans op uitglijden verminderen. ‘Anders breek je ook je benen nog, of je andere heup’, zei zij bezorgd, wat ook weer lief is natuurlijk, maar ook confronteert met de houterige ouderdom. De vraag van het meisje klinkt mij dan ook wat onnozel in de oren.
‘Nee, ik kan niet schaatsen’, zeg ik dan ook. ‘Niet?’, roept zij verbaasd, ‘Kan jij niet schaatsen? Ik dacht dat iedereen in Nederland kon schaatsen!’ Zo erg is het al, dezer winterdagen, dat je als een buitenissige zonderling wordt gezien als je niet kunt schaatsen. Kijk, dat iemand uit België niet kan schaatsen, of iemand uit Luxemburg of Ital..
