Nadat ik in de vorige Vanaf de Wal onthulde dat het onnavolgbare Corona-regime mij in een staat van permanente weifeling heeft gebracht, is mijn mailbox werkelijk ontploft. Niet letterlijk natuurlijk, maar toch. Een columnist die niks vindt, dan vindt men gemiddeld genomen maar niks. Meer dan ooit zijn mij in de afgelopen week kwesties voorgelegd, waarvan men vindt, dat ik er wat van moet vinden, nu eens vergezeld van vriendelijke aanmoediging - ‘zet ‘m op, Joop (sic)’ - dan weer van helse dreigementen - ‘ik geef je een dag, lamlul’ - zodat de schrik er bij mij behoorlijk in zit. De meest prangende kwesties van de afgelopen week waren, ex aequo op een, de dreigende sluiting van het feestpaleis ‘De drie vuisten’ en de opgravingen aan de Bagijnenwal. Heikele kwesties naar het schijnt, dus daar kan je maar beter je mond over houden. Ik bedoel, over eenzame ouderen kun je gerust iets vinden, maar waar het gaat om feestpaleizen en opgravingen, trap je al gauw op vertoornde zielen.
Van feestpaleizen weet ik hoegenaamd niets, ik kom er zogezegd zelden. Ik neem aan dat mensen er met elkaar bier drinken en hossen op Nederlandstalige muziek, maar zelfs daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Het paleis staat aan de Parallelweg, maar waar deze weg precies parallel aan loopt, ik zou het niet weten. Het paleis sch..
