We waren in Bretagne. Op vakantie. Met een huurcamper, een Tiny house, zeg maar, met een auto eronder. Je kunt er net je kont in keren, maar twee konten tegelijk, dat gaat eigenlijk niet, daar moet je afspraken over maken. De een kan niet zomaar even naar het Queensbed lopen als de ander bezig is aan het driepitsfornuisje een maaltijd toe te bereiden. Dan moet de ander eerst even naar buiten voor de een naar het bed en de naastgelegen nachtkast kan, of naar het zeer economisch bemeten wc-tje. En op de terugweg weer. De trotse pitjes van het fornuisje zijn overigens zo dicht bij elkaar geplaatst, dat er uitsluitend drie pannetjes uit het poppenhuis van kleindochter tegelijk op kunnen pruttelen of één grotemensenpan op drie pitten tegelijk. Maar dit terzijde. Halverwege de vakantie ontdekten we ook een douche in de camper. Als je aan een handeltje trok naast het wastafeltje, kwam een wandje naar voren, waaraan een waterbesparend sproeiertje was opgehangen. Zo ontstond een heuse douchecel, van een formaat overigens, waarin je uitsluitend kaarsrecht, bewegingloos kon staan, met ingehouden buik. Haren wassen of inzepen was er niet bij, omdat je met geen mogelijkheid de armen kon bewegen. Om de kraan te bedienen moest je eerst de deur openen, zodat de pantry onder water liep. Kortom, we hadden het heerlijk. En als je de hindernissen tezamen overkomt, dan is de relatie weer degelijk getoetst en bestand gebleken. Ik bedoel maar, dat kun je van een hotel niet zeggen. Of een luxe zespersoonshuis met zwembad.
Van Corona bemerkten we hetzelfde als in Nederland, het was overal op het saaie af rustig, hier en daar imponeerde een schuwe mondkap en alle vrijwel verlaten vloeren waren voorzien van onnavolgbare pijlen. En op de camping was de helft van de wastafels en pissoirs overvloedig afgeplakt. Ten overvloede, want er waren nauwelijks mensen. En waar d..
