‘Vindt U ook niet, meneer Huibers’, zegt de vrouw, achter haar karretje in de supermarkt, ‘Ja, u kent mij niet, hè, maar ik u wel hoor, u staat er altijd zo leuk op in de krant, dus, vandaar.’ Van dichtbij, met haar regenkapje, blijkt zij jonger dan zij van verre lijkt, ze lijkt een permanente last te torsen, haar gezicht toont diepe zorgrimpels. ‘Ik zeg net tegen mevrouw hier, dat ik altijd zo blij ben als de vakantie weer achter de rug is, als al dat gedoe weer voorbij is, dat je per se weg moet en zo, in de caravan en dat iedereen uitslaapt en maar wat aanrommelt, er is geen regel, hè. Ik kom altijd helemaal tot rust als de kinderen weer naar school gaan en de man weer aan het werk. Wat vindt u ervan, meneer Huibers?’ Als zij in weerwil van elk coronaregime beminnelijk naar mij toe schuifelt, deins ik onwillekeurig achteruit, hetgeen in het gangpad van de supermarkt voorwaar niet meevalt. Zover is het al gekomen, dat je, zonder nadenken schielijk dekking zoekt als een ander mens je benadert. Als door een wesp gestoken.
‘Nou, nee, dat herken ik geenszins’, zeg ik beleefd en een tikje stijfjes, alsof ik niet alleen in gebaar maar ook in woord enige afstand zoek, ‘ik heb het juist altijd moeilijk gevonden als de vakantie ten einde liep, als de kinderen weer naar school moesten en ik aan het werk. En de vrouw ook. Dat voelde altijd als het einde van het vrije zome..
