Jos Huibers in gesprek met Tommy Netten
,,We kwamen uit Engelen, een klein dorp onder de rook van Den Bosch en het was best een overgang naar Gorinchem. Voor ons jongens, mijn twee jaar jongere broer en ik, voelde Gorinchem als een echte stad. Wij voelden ons aanvankelijk ietwat bedeesd en klein. Onze ouders waren twee jaar eerder een zaak begonnen aan de Arkelstraat, 'Tommy Netten woninginrichting'. Zij kozen voor Gorinchem op advies van opa, ook Thomas of Tommy geheten, die als marktkoopman bekend was met de stad, omdat hij er wekelijks op de markt stond. Die eerste twee jaar waren zwaar, omdat wij toen nog in Engelen woonden, waardoor wij onze ouders niet zoveel zagen. Toen wij boven de zaak in Gorinchem gingen wonen, keerde de rust terug in het gezin. Wij hadden geluk. Er woonden veel jongetjes van onze leeftijd, waarmee wij speelden, voetbalden op de Varkenmarkt of struinden op de bouwplaats van het nieuw te bouwen winkelcentrum op de hoek. Het waren bijna allemaal winkelierskinderen daar, de jongens van Drok en slagerij van Zouwen of van café het Uyltje, waarmee we snel bevriend raakten. In die tijd was er ook nog de jaarlijkse varkenmarkt, compleet met handjeklap en een borreltje na en de gebruikelijke stank die wekenlang bleef hangen. We gingen naar de katholieke Mariaschool en deden mee aan alle rituelen, de eerste communie, het vormsel enzovoort. En ik zong in het kerkkoor onder leiding van het Hoofd der School, de heer Vendel. Daar, oefenend voor het zingen in de nachtmis met Kerstmis is mijn liefde voor het zingen ontstaan."
,,Mijn ouders werkten allebei heel hard in de zaak. Voor ons was het heel gewoon dat zij te druk waren om met ons thee te drinken na schooltijd. Een half uur voor sluitingstijd kwam moeder naar boven om het eten klaar te maken en drie kwartier later kwam vader om te eten. Ondertussen moesten wij onszelf vermaken. Je had toen nog geen computers en computergames, maar we amuseerden ons met andere dingen. Als we ons al verveelden zei moeder 'Ga maar lekker buiten spelen'. En daar zijn we niet slechter op geworden. Integendeel, je wordt er actief en creatief van. Als je het vergelijkt met de jeugd van nu - het computertijdperk - kinderen opgevoed met fluwelen handschoenen, ze zijn veelal lui, verwend, al moe voor ze iets gedaan hebben. Ze hebben geen drive en enthousiasme, ze gaan nergens voor. En ze zijn brutaal, echt, overal in heel Nederland."
,,Moeder zong graag. Samen met haar zus deed zij soms mee aan talentenjachten. Ooit mochten ze samen zingen in het voorprogramma van de Blue Diamonds, het destijds legendarische duo van de Nederlands-Indische broers de Wolff. Dat waren toch de gloriejaren van de popmuziek. Toen werd er nog muziek gemaakt, met echte instrumenten. Als je kijkt naar de muziek van nu, dat is toch niks meer. Alles elektronisch, nep-mixen en DJ's, die wat aan elkaar flansen met 0,0 creativiteit. Ik vind het moeilijk om collega's af te vallen, maar mij boeit het niet."
,,Ik ging naar de openbare Mavo aan de Lange Slagenstraat en kwam al in het eerste jaar in de schoolband terecht. Ik kon zingen, speelde een beetje toetsen en idem gitaar. Ik heb alles zelf geleerd, ik heb geen les gehad en kan geen noten lezen. Ik zat heel vaak net zo lang te pielen tot ik kon naspelen wat ik op de radio gehoord had. Regelmatig traden we op. Ik vond het geweldig op het podium. Op school ging het dan ook gelijk mis, ik bleef zitten in de eerste klas. Zodoende heb ik vijf jaar over de Mavo gedaan. Maar hier is mijn liefde voor het podium ontstaan. Vanaf toen wist ik dat ik in de showbizz wilde werken."
'Ik vond het moeilijk mijn ouders te zeggen dat ik de zaak niet wilde overnemen'
,,Ik vond het heel moeilijk om dit aan mijn ouders te vertellen. Zij gingen er volledig vanuit dat wij jongens in de zaak zouden komen werken en deze later zouden overnemen en voortzetten. Zij hebben verwoede pogingen gedaan om mij op de MMO (Middelbare Middenstand Opleiding) te krijgen en te houden, maar langer dan een jaar heb ik het daar niet volgehouden. Om het moment nog wat langer uit te stellen, heb ik vervroegde dienstplicht aangevraagd en gekregen. Maar daarna kon ik er niet meer omheen. Toen mijn vader met de bank in gesprek ging om ons mede-eigenaar te maken van de zaak, heb ik het gezegd 'Ik ga het niet doen'. De reactie viel gelukkig mee. Zeker moeder had het al zien aankomen. Wat hielp was dat mijn broer net zo enthousiast was voor de zaak, als ik voor het podium."
,,De eerste jaren waren moeilijk. Ik ben jong - op mijn drieëntwintigste - getrouwd en werd voor het eerst vader toen ik 25 jaar was. Snel daarna volgde een tweede kind. In de weekenden en vaak 's avonds trad ik op op bruiloften en partijen en doordeweeks werkte ik als stoffeerder in de zaak. Ik trad vaak op tijdens dinnershows in Tilburg en werd daar gevraagd om voor drie dagen als vaste kracht te komen werken en de shows volledig te gaan organiseren. Ik mocht het hele entertainment regelen en zelf shows maken met alles erop en eraan: ballet, kostuums, veren, een beetje Moulin Rouge. Een prachtkans. Ik vond het geweldig om te doen en ging helemaal voor mijn vak. Zeker, ik heb mijn gezin verwaarloosd, ik heb steken laten vallen, mijn huwelijk is gestrand. We zijn in een goede verstandhouding uit elkaar gegaan. Het is en was een fantastische vrouw, maar zij wilde een huiselijk leven en ik was altijd weg. Ik ben er van overtuigd dat dit werk niet te combineren is met een gezinsleven. Echt niet. Met mijn huidige meisje heb ik - toen de liefde opbloeide - heel serieus besproken of zij een kinderwens had. Die had zij niet, ook zij gaat helemaal voor het vak. Zij kende en kent het vak, was danseres en nu mede-eigenaar van de zaak. Dat scheelt een jas."
,,Ik heb een jaar in musicals 'De Jantjes' gespeeld en kon daarna meespelen in Ciske de Rat. Maar ook kon ik weer vier dinnershows gaan maken in Groningen. Voor dat laatste heb ik gekozen. Dat vind ik toch het mooist, het maken van een show. Het zit er gewoon in bij mij, een feestje maken en alles zo regelen dat het klopt. Als ik gewoon als gast op een feestje ben, voel ik mij ongemakkelijk. Ik moet wat te doen hebben. Weet je, als ik een show heb georganiseerd en het loopt lekker, de mensen hebben het naar hun zin en alles valt op z'n plek, dan sta ik daar soms met tranen in mijn ogen naar te kijken. Ja, ik ben een emotioneel mannetje."
,,Mijn opa is overleden aan een hartinfarct, mijn vader heeft een hartinfarct overleefd en ik dacht dat mij niks kon gebeuren. Tot ik, zonder enige vooraankondiging, tien jaar geleden na een optreden in een Delftse broodjeszaak onwel werd. Ik wilde er niet aan, zei dat er niks aan de hand was, wilde weer aan het werk. Dankzij Ellemieke die snel handelde was ik even later - net op tijd - in het ziekenhuis, waar vier stents geplaatst zijn. De hartslagader was op zeven plaatsen dichtgeslibd. Alleen omdat ik er snel bij was ontstond geen schade aan het hart."
,,Ik ging snel weer aan de gang. Pas een paar weken later kreeg ik een enorme terugslag. Ik kreeg last van angstaanvallen en paniekstoornissen. Ik was ontzettend bang dat het weer mis zou gaan. Ik werd vreselijk hypochondrisch. Als ik pijn had aan mijn elleboog, dacht ik dat het mijn hart was. Tijdens optredens stond ik hevig te zweten van angst. En dan moest ik blijven doen alsof ik het naar mijn zin had. Het is ongelooflijk wat angst met je kan doen. Je krijgt er de meest vreemde klachten van. Ik werd gek van angst. Na een optreden op de Varkenmarkt ben ik na een paniekaanval opnieuw in het ziekenhuis beland. Er bleek niks aan de hand met mijn hart. Uiteindelijk heb ik vier weken niet gewerkt en heb ik medicatie gekregen tegen paniekstoornissen. Die helpen me enorm. Ik ben er geweldig van opgeknapt. Ik moet nu elke dag de nodige pillen slikken, maar ik voel me weer helemaal oké. Je verandert er door. Ik maak me niet meer zo druk. Sterker nog: ik verbaas me steeds vaker dat veel mensen zich om kleinigheden zo druk kunnen maken. In de politiek bijvoorbeeld. Of over Zwarte Piet. Ik begrijp dat niet. Ga jij je lekker bezighouden met dingen die echt belangrijk zijn, dat denk ik dan. Gelukkig is Ellemieke heel erg nuchter. Zij weet mij goed gerust te stellen."
,,Toen tijdens en na de crisis de markt een beetje instortte en veel ondernemers het risico van een dinnershow niet aandurfden, zijn wij gestart met Party Concepts. Vanuit Party Concepts organiseren wij alles van A tot Z, zo nodig zelfs inclusief de catering. Wij durven de risico's te nemen, omdat we geloven in ons product. We maken mooie shows met acht mensen op de bühne en 180 kostuums en bieden de beleving van een echt avondje uit. Zelf sta ik niet meer als zanger op het podium. Ik denk dat ik daar inmiddels te oud voor ben. Vaak treed ik nu als gastheer op of als presentator. Dat vind ik net zo leuk als zelf op het podium staan. Ik ben zelfkritisch genoeg, de kwaliteit van de show gaat boven de eigen kick. Het eindproduct is altijd het belangrijkst geweest. Zo ijdel ben ik niet, ik heb nooit de behoefte gehad om beroemd te worden. Ik geniet ervan om plezier en vreugde te brengen, om mensen te zien genieten. En in deze rol kan dat tot aan mijn pensioen."
