Weet u wat het werkelijk is? Voor een columnist valt het ook niet mee. Om onderwerpen voor een stukje te bedenken in tijden van lockdown. Waar ik in gewone tijden de wal op wandel of een plaatselijke winkelstraat bezoek om uit deze of gene mond een bruikbare quote op te tekenen, daar tref ik nu, buitenshuis slechts stilte en gespannen leegte achter forse mondmaskers bij mensen die zich schielijk huiswaarts haasten en geen tijd hebben voor een praatje. Zelfs de schoolpleinen zijn verlaten. Het leven speelt zich af in besloten, volle huiskamers, waar mensen het zoomen, microsoft teamen en facetimen steeds gewoner en wel zo gemakkelijk zijn gaan vinden. Ook het plaatselijke nieuws is vrijwel stil gevallen. De enkeling die zich buiten waagt, wordt succesvol gereanimeerd, belandt met zijn auto in de sloot of redt de zoveelste poes uit een put en komt daarmee zomaar op de voorpagina van de plaatselijke krant. Hier en daar wordt een vaccin geprikt in een ontblote bovenarm, maar dat is vooralsnog meer daar dan hier. En het virus muteert zich in het rond, daar word je ook al niet vrolijker van. Facebook moppert dan ook onverdroten voort, hoewel een enkeling volhardt in het steken van harten onder de riem met opwekkende en hoopvolle betogen. Kortom, het wordt zo zoetjesaan een beetje saai. De columnist lijdt zachtjes achter het toetsenbord.
Gelukkig gaat het leven in Den Haag gewoon door, zo vernemen wij via de televisie. Er viel zowaar een kabinet. En dat was al bijna acht jaar niet gebeurd. Het kabinet, onder aanvoering van de alom vereerde Rutte, die veel minder op zijn daden dan op zijn prachtige retorische volzinnen beoordeeld wordt, trad vrijwillig af. Een heel gedoe, maar we..
