'Ik zit dus in een dip'
'Ik zit dus in een dip' Jos Huibers

Vanaf de Wal: Dip

10 mei 2021 om 15:13

Misschien komt het door de aanhoudende herfst, terwijl wij op de lente zitten te wachten, maar ik zit dus in een dip, een schrijversdip ook. Je ziet ook aan de vogels, dat zij uit angst voor nachtelijke vorst aan de grond de op barsten staande eieren angstvallig binnen houden. De klimaatcrisis kan kennelijk ook de koude, natte kant opvallen. De enkele zonnige, warme opleving doet de dagen eromheen alleen maar kouder en natter lijken.


Maar ik kan natuurlijk niet alleen het weer de schuld geven van de dip. De dip is ook het gevolg van het feit, dat er tussen lockdown en pre-zomer werkelijk niks noemenswaardigs gebeurt in ons dorp. Het is een saaie boel. Het pruttelt en sukkelt maar een beetje. En als er al gepraat wordt, gaat het nergens over.


Het belangrijkste gespreksonderwerp in onze gemeenteraad was nota bene hondenpoep. Het betrof de maandelijkse oprisping van Gorcum Actief. Men had daar bedacht, dat al die nieuwe corona-honden ook poepen en loslopen, omdat de nieuwe onervaren baasjes nog niet weten, dat dat niet mag. Allemaal kattenvrinden waarschijnlijk bij de Gorcum Actief, want over loslopende kattenkak hoor je ze nooit of over kattenbelasting. Wel diervriendelijk jubelen over de reetjes in het Lingebos, de glorieuze terugkeer van de wolf, de wilde kat, de wasbeer en de goudjakhals in de Nederlandse natuur - alle geduchte poepers - maar ondertussen aandringen op het streng handhaven op het loslopen van hondjes, de enige diersoort, die in Gorinchem (en omstreken) aan een lijn moet lopen én waar je belasting voor moet betalen. Leg dat maar eens uit aan je kinderen. Ik bedoel, wat een nutteloos, onbenullig gezanik in zo’n raad.

En dan al die dames-gymclubjes op de stadswallen. Die hossen en springen dezer tijden allemaal buiten, op het ritme van een forse gettoblaster, met baswoofer, die in de verre omtrek dreunt. Als een groepje randgroepjongeren een muziekje opzet op een bluetooth speakertje, wordt onmiddellijk de politie gebeld, maar deze dames kunnen zich alles permitteren.

Daar maakt zelfs Gorcum Actief zich niet druk over. Onder aanvoering van een superspontane fitnessinstructrice staan ze, in skinny fit pak gestoken, vervaarlijk met hun armen en benen te zwaaien, een verzameling windmolens gelijk. Terwijl hun mannen zitten te vissen of bier te drinken. Van alle leeftijden en omvang, maar toch vooral dames, die de levensfase van de natuurlijke strakheid en gratie achter zich hebben en zich nu vergeefs inspannen deze weer terug te vinden. Ik bedoel, wat een nutteloos, onbenullig gedoe in het openbaar. Dat kan toch ook in je eigen badkamer.


Over onbenullig gesproken, ook BreakSquad Jeroen wist zich weer in het komkommernieuws te wentelen. Behept met de onweerstaanbare neiging grenzen te verleggen heeft hij, nadat hij begin dit jaar 112 keer de grote kerktoren beklom en vorige maand op zijn handen vijf kilometer lang de stadswallen rondde, het nu nodig gevonden twintig kilometer koprollend af te leggen. Hij kwam tot Papendrecht. Gezien het feit, dat ikzelf na één koprol al een vol kwartier duizelig ben, vraag ik me bij dat soort ondernemingen altijd af, of dit nou heel knap of juist heel erg eigenaardig - of tenminste een beetje vreemd - is. Na acht kilometer had hij echt het gevoel dat hij ‘in een levende hel was beland’, maar toen heeft hij zichzelf heel duidelijk verteld, ‘dat hij dit kon en nog veel verder kon komen.’

Zodoende dus, dat hij in Papendrecht belandde, waar je overigens ook gewoon met de trein, of met de fiets naar toe kan. Waarom en waartoe, vraag ik me dan ook af. Wat drijft Jeroen? Verveelt hij zich nu hij niet kan ‘shinen’ met BreakSquad? Maar daar hoor je Gorcum Actief dan weer niet over. Wel zaniken over een loslopend hondje of een nauwelijks van een reeënhoop, een koeienvlaai, een ganzenkwak of kattenbout te onderscheiden hondendrol, maar niet over een koprollende breakdancer.


Ik bedoel, van zoveel onbenulligheid raakt iedereen toch in een dip.


Jos Huibers

jos.huib@icloud.com