De vriendinnen voor het leven zijn echte ‘Blieken’

17 september 2021 om 09:14 Mensen

GORINCHEM Henk Westbroek van het Goede Doel zong ooit ‘Vriendschap is een illusie’. Toch had hij het mis, vijf Gorcumse meisjes van inmiddels 82 jaar, vierden donderdag hun 75-jarige vriendschap met een lunch in de binnenstad. En allemaal treurden ze om hun zesde vriendinnetje Adrie die niet aanwezig kon zijn.

Aan het eerste gestolen zoentje in een portiek in de Verlengde Pompstraat willen ze liever niet herinnerd worden, de Gorcumse meisjes van 82 jaar. Niet helemaal correct, want de oudste van het stel is al 83 jaar, zo verklapt Maaike Roeland. Één voor één geven ze vervolgens hun meisjesnaam op; Frieda Eenhoorn, Ans van Beers, Francien van der Heijden en Ida Koster. Adrie Boot moest helaas verstek laten gaan. ,,We gingen naar de school van meester Van Zaanen in de Zusterstraat, al zaten we niet allemaal bij elkaar in de klas. We woonden bijna allemaal naast elkaar, met kinderen achter uit de straat speelden we eigenlijk nooit. In de winter sleetje rijden op de wallen of schaatsen op de Duveltjesgracht. Of in de zomer naar het eerste strandje of het oude zwembad aan de Dalempoort”, zo vertellen ze al kletsend met elkaar.

HERINNERINGEN ..Of we gingen visjes vangen in de gracht vlakbij ons huis. Langs de gracht was een smal strookje waar je kon lopen en soms viel er iemand in de gracht. Mijn zusje verloor een keer haar brilletje in de gracht en ik zie mijn vader nog vissen naar dat brilletje”, zo lacht Maaike. ,,We waren bevoorrecht als kind, dat we zo mochten spelen. Ik heb echt een goede jeugd gehad.” Herinneringen ophalen aan hun jeugd is onvermijdelijk tijdens hun ontmoetingen. Zo weten ze nog van de oorlog, ook al waren ze toen nog piepjong. ,,Dat kregen we stukjes worst van een Duitse soldaat en mochten we op zijn knie zitten. Zij misten natuurlijk hun eigen kinderen”, zo herinnert Ida zich nog. Ook de evacuatie naar een boerderij in Hoornaar kunnen enkelen zich nog herinneren.

RIJBEWIJS Ze verloren elkaar nooit uit het oog, ook al gingen ze na de lagere school niet allemaal naar dezelfde middelbare school. Ook daarna gingen ze allemaal hun eigen weg, zo werd Ida al jong moeder. Francien en Maaike werkten op kantoor bij de Vries Robbé en Ans werd kleuterjuf. Totdat ze trouwden en werden ontslagen vanwege hun jawoord, zoals dat in die tijd ging. Spijt kregen ze daar nooit van. Zo vierde Francien pas nog haar zestigjarig huwelijksfeest. 

Spijtig vinden ze wel dat ze allemaal nooit zelf hun rijbewijs hebben gehaald. ,,Dat is dom van ons allemaal, daar heb ik altijd spijt van gehad. Maar niemand ging op rijles als je 18 jaar werd, daar was ook helemaal geen geld voor”, zo weet Frieda nog goed. Als enige van de meisjes kwam ze pas op zeven jarige leeftijd in de Verlengde Pompstraat bij haar tante wonen. ,,Mijn ouders hadden een schip, zodat ik elf jaar bij mijn tante heb gewoond om naar school te gaan. Na school ben ik verhuisd naar Bolnes, daar heb ik zeven jaar op een scheepswerf gewerkt. Maar na mijn trouwen ben ik toch weer in Gorinchem gaan wonen.”

VRIENDSCHAP De andere vijf vriendinnen bleven altijd in Gorinchem wonen en  ze voelen zich ‘echte Blieken’ zo laten ze horen in koor. ,,Als ik op vakantie was geweest en dan de toren weer kon zien, dan was ik weer echt huis. Gorinchem is een heerlijke stad, met de vesting en Buiten de Waterpoort is het prachtig”, zo laat Francien weten, haar vriendinnen knikken instemmend. Door de jaren heen kwamen ze elkaar altijd wel weer eens tegen op de markt of in de stad. 

Zo’n tien jaar geleden besloten ze de draad van hun vriendschap weer op te pakken en elkaar vaker op te zoeken. Die eerste keer gingen ze ook samen eten en sinds die tijd is de vriendschap steeds hechter geworden. ,,Het was echt heel gezellig, we hebben die eerste keer zoveel gekletst en gelachen, vooral omdat we een gemeenschappelijk verleden hebben. Het ging echt helemaal goed, anders had het niet zo lang stand gehouden. We hebben het vaak over vroeger, maar ook wel over het heden”. Door de corona pandemie bleven ze verstoken van hun gezellige ontmoetingen, al bleef het telefonisch contact wel in stand om elkaar zo op de hoogte te houden.  

CHOCOLADE Het initiatief voor het vieren van de 75-jarige vriendschap kwam van Frieda, zij wist zich de 75 jaar nog goed te herinneren omdat ze als zevenjarig meisje in de Verlengde Pompstraat kwam wonen. Als iedereen zich gesetteld heeft voor de lunch, tovert Frieda cadeautjes uit haar tas. Een echte chocoladelekkernij met daarop ‘75 jaar vriendschap’. De vriendinnen zijn zichtbaar ontroerd. Het bleef daarna vooral nog lang gezellig aan tafel bij de vriendinnen voor het leven. 

Hannie Visser-Kieboom