Vanaf de Wal: Soldatenwal

10 oktober 2021 om 15:42 Opinie

Ooit bedacht iemand van de krant de titel voor deze column. “Vanaf de Wal’ zou het heten. De gedachte was, dat het zicht op de binnenstad vanaf de hoger gelegen wal optimaal zou zijn. Wie afstand neemt ziet immers meer en vanuit de hoogte is het goed neerkijken. Om inspiratie op te doen voor de column diende ik mij dus op de Wal te begeven en van daaruit naar de stad te kijken. 

Gezien de hond was de Soldatenwal toch al zeer vertrouwd terrein, het dier moet immers uit, zo’n drie keer per dag en de Soldatenwal is om de hoek gelegen. De kijk op de stad vindt dus doorgaans van hieruit plaats, vanuit het oosten in westelijke richting. Een beetje eenzijdig wellicht. Zou het niet beter zijn het stadse gebeuren vanuit verschillende zijden te beschouwen? U heeft gelijk, maar de Soldatenwal is in al zijn - of is het haar - schoonheid voor mij ‘by far’ de wal der wallen. 

De drie bastions, waartegen het water van de schilderachtige Oostgracht klotst, de vele watervogels die tussen de waterlelies door laveren, de prachtige bomenrijen. Zelfs het kaarsrecht langs meidoornstruiken aangelegde struinpad is dermate verwaarloosd, dat het moeiteloos in het landschap opgaat. Natuurlijk rond ik ook weleens de stad over alle wallen. Best mooi, het zicht op de Merwede, de kijk in de jachthaven, de vluchthaven, de sluis, de dichte kastanjebomen langs het kanaal, de contouren van de architectonische pracht van parkeergarage Kweeklust en de parkeerplaatsen bij de molen Nooitgedacht, maar eenmaal terug op de Soldatenwal maakt mijn hart een vreugdevolle sprong. En het hart van de hond ook.

Daar dus, vanaf de Soldatenwal kijk ik naar de stad. Deze keer zie ik verkiezingsstrijd. Het duurt nog even, maar toch, men wordt een beetje wakker, men rekt zich uit. Ik zie een koddig, piepklein autootje, waarin de bestuurder heel groot lijkt. ‘Minder politiek, meer voor elkaar’. Dat stond er vier jaar jaar geleden ook al op. En we hebben er eigenlijk niks van gemerkt in de afgelopen jaren. Ik tenminste niet. En wat betekent het eigenlijk? Dat is de kern van leuzen, het klinkt leuk, maar het betekent niks. ‘We bennen op de wereld om mekaar om mekaar om mekaar om mekaar te helpen nietwaar’, zong Leen Jongewaard ooit. Zouden ze dat bedoelen? Je weet het niet.

Jos Huibers - Jos Huibers

Uit het kale hoofd van wethouder van Zanten komt de beleidsbegroting voor 2021-2025. Ik heb hem doorgelezen. Taaie kost hoor. Voorzover ik het begrijp moet alles, wat ze vier jaar geleden van plan waren in de komende jaren worden uitgevoerd door een volgend College op basis van de nota’s die in de afgelopen jaren tot stand zijn gebracht. Politiek gaat veel langzamer dan je zou willen Je mag hopen dat er deze keer wel een paar wethouders blijven zitten, die dan met de uitvoering aan de slag kunnen. 

En dan zie ik ook dat er nu wel vluchtelingen naar het Belastingkantoor mogen. Vanwege de noodsituatie. Afghaanse tolken is in de volksoren kennelijk grotere nood dan uitgehongerde en uitgedroogde Afrikanen. Dan is er ook geen inspraak nodig. Ze mogen maar liefst vier weken blijven. Dat is niet erg lang, maar voor een vakantie dan weer wel. Ik vind het goed, dat het College deze daad durft te stellen. Het zijn kwesties, die torenhoog boven de waan van de dag en de enkeling uitstijgen. Dit is de medemenselijke plicht van het schatrijke westen. Relatief dan, want wie rijk is, wil nog rijker worden..

Maar dan word ik alweer afgeleid door de pracht van de wal en de gracht, de Soldatenwal, de Oostgracht. Zeker nu, in haar beginnende herfsttooi, is de Soldatenwal aangrijpend mooi. Bij deze pracht verbleekt elk menselijk gekrakeel, elk politiek gewin, elke egocentrische wijsmakerij. En als ze het menen, ‘Minder politiek, meer voor elkaar’, dan mogen ze gewoon blijven, de asielzoekers, na vier weken, want ‘ we bennen op de wereld om mekaar..’ Ik zing het hardop. Een kind kijkt me vrolijk aan.

Ik ga binnenkort verhuizen, naar de westzijde van de binnenstad. Ik ga dan vanaf de andere kant naar de stad kijken. Ben benieuwd wat ik daar zie.

Ik zal hem missen, de Soldatenwal, de Oostgracht en de leuke mensen daar met een hondje. In de herfst, als de bladeren kleuren, in de winter als de mensen schaatsen op de gracht, in de lente, als de vogels spetteren en nesten bouwen en in de zomer als de lelies bloeien. Ik zal haar missen..

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com