Afbeelding
Jos Huibers

Vanaf de Wal: Schorriemorrie

24 oktober 2021 om 14:27 Column Vanaf de Wal

,,Hier komt nou schorriemorrie wonen”, zei het kind, ,,maar over vier weken moeten ze gelukkig weer weg.” Het kind, een jongetje had oranje haar en hij droeg een korte broek, terwijl het eigenlijk al best koud was. Hij zei het tegen een melkchocoladebruin meisje. Ik zou eigenlijk moeten zeggen dat het meisje zwart was, maar ze was toch echt melkchocoladebruin. Een prachtige huidskleur, vind ik.

,,Schorriemorrie, wat is dat nou weer”, sprak het meisje verbaasd. Dat wist het roodharige jongetje ook niet. Er stond kippenvel op zijn magere witte benen, terwijl hij stond te loeren naar de vluchtelingen, die uit een witte bus stapten om vervolgens de noodopvang in het Belastingkantoor binnen te gaan. Ik was er ook, op de e-bike, om ze welkom te heten in onze tolerante stad op de biblebelt.

Het was de tweede keer deze week, dat ik het woord schorriemorrie hoorde. Een woord van vroeger, zeg maar. Dat hoor je heden ten dage toch vrijwel nooit meer. Mijn moeder zaliger gebruikte het woord vaak, lang geleden, toen ik nog een klein jongetje was. Als ik vroeger van de katholieke lagere school door de Haagse Van Maremstraat naar huis liep, mocht ik absoluut niet met het schorriemorrie aldaar spelen. ,,Je kunt maar beter niks tegen ze zeggen en gewoon doorlopen”, zei ze. De straat in kwestie lag namelijk in een achterstandswijkje, toen nog gewoon achterbuurt geheten. Leerden wij op school dat wij in het kader van de naastenliefde, de ander moesten liefhebben als onszelf, dat gold dan natuurlijk weer niet voor alle naasten. Alleen voor de nette en fatsoenlijke. Dat begreep ik toen ook al niet zo goed. We moesten de hongerigen voeden en de dorstigen laven, maar natuurlijk alleen als het fatsoenlijke christenen waren. En als ik dat niet begreep, dan lag dat toch echt aan mij.

De eerste keer, dat ik het hoorde, ging het over de vaccinweigeraars. Mensen dus, die zich om uiteenlopende redenen, niet tegen corona laten injecteren. Omdat ze het vaccin niet vertrouwen, of omdat zij een groot wereldwijd complot vermoeden, of omdat zij alles geloven wat Thierry Baudet uitkraamt, of omdat zij God niet willen dwarsbomen of omdat zij gewoon tegen alles zijn dat op hun pad komt. En vervolgens zijn ze weer heel erg boos dat ze niet overal naar binnen mogen. En dat zij de schuld krijgen van het feit dat het aantal besmettingen weer oploopt, de zorg weer overbelast wordt, operaties en behandelingen van anderen weer moeten worden uitgesteld, verpleegkundigen en masse een ander vak overwegen, dat mensen dood gaan. Ook in mijn eigen kring van vrienden en kennissen komen zij voor, de weigeraars en gelijk Jehova’s Getuigen proberen zij fanatiek mijn ziel te winnen. Ik begrijp er niks van, maar dat ligt toch echt aan mij. Vinden zij.

Het is bijna boeiend om te zien hoe eenieder steeds weer de argumenten vindt om zijn diepgewortelde, onwrikbare overtuigingen en primitieve angsten en egoïstische driften te rechtvaardigen, te vergoelijken en recht te praten.

Ik heb het opgezocht, schorriemorrie staat voor tuig, uitschot, schorem, gespuis, geboefte, mensen van het laagste soort. Vluchtelingen zijn vaders, moeders, kinderen, als u en ik, op de vlucht voor honger, voor marteling, de dood. Wie deze mensen achteloos over de schorriemorriekam scheert, probeert slechts de eigen angsten voor het vreemde, het racisme en egoïsme in zichzelf te rechtvaardigen. Zij willen vooral het goede voor zichzelf behouden en delen het alleen met de mond als zij in de kerk zitten.

En ook de vaccinweigeraars zijn geen schorriemorrie. Ook zij zijn bang gemaakt in een tijd dat al het democratisch vertrouwen in overheden ondermijnd wordt door de populisten, die willens en wetens complottheorieën en wantrouwen zaaien. Zij zijn lid van de tegenbeweging. Want het is fijn om lid te zijn van een fanatieke club geloofsgenoten. Of zij willen de liefde van God niet verliezen. Vluchtelingen en vaccinweigeraars, zij zijn niet te benijden. Maar leg dat maar eens uit aan een roodharige achtjarige met een korte broek.

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com