Vanaf de Wal

Rellen en steekpartijen

21 november 2021 om 21:00 Column

Mijn jongste dochter is onbedoeld in de Rotterdamse rellen geraakt. Argeloos en op de terugweg van een Rotterdamse vriendin naar haar huis in Utrecht. Zij zag bloed spatten en stokken slaan en rook en vuur en heel veel rennende mensen. Pas om één uur ’s nachts werd het treinverkeer hervat. De rennende, bloedende en slaande mensen waren tegen 2G en tegen de lockdown, gedeeltelijk of niet, de lock was voldoende down om tegen te zijn. Deze mensen waren vergeten of het zicht verloren op het feit, dat niet de overheid, maar zijzelf zich bepaalde vrijheden ontzegden en daarom kwaad waren op de overheid. Zij mogen eigenlijk maar heel weinig dingen niet en dat wat zij niet mogen is feitelijk helemaal zo belangrijk niet. Zij mogen heel veel meer dingen wel, zoals wandelen in het bos, met hun vrienden praten, voetbal of korfbal spelen en met een heleboel medestanders samen demonstreren en rellen trappen. Daar kraait geen haan naar.

Mijn dochter was een beetje in paniek geweest, lichtelijk bibberend in een Rotterdams portiek, bang als zij was voor een relschopper te worden aangezien en door een ME-er abusievelijk met een knuppel geslagen te worden. “Waarom zijn de mensen toch allemaal zo ontzettend boos”, vroeg zij zich af, “we hebben toch eigenlijk niks te klagen. Als die vluchtelingen nou rellen zouden schoppen, omdat ze na vier weken al weer uit het belastingkantoor worden gezet, dan zou ik het nog begrijpen”, voegde ze toe, “maar die hoor je niet, die zijn compleet lamgeslagen en in afwachting van kleinschalige opvang, die hen door de gemeente Gorinchem is toegezegd. Die kleinschalige opvang moet eerst nog gepland en gebouwd worden, maar een kniesoor, die daar moeilijk over doet.” Mijn middelste dochter had wel een idee, waarom de mensen zo boos waren. Zij was er ook. Ze waren er alle drie, om met ons de intrek in het nieuwe huis te vieren. Ze hadden voor ons gekookt. Hoewel veganistisch, smaakte het goed. “De mensen vertrouwen de overheid niet meer”, zei ze, “dat komt door de toeslagenaffaire en door Rutte en de VVD en de formatie. En omdat iedereen op televisie zegt, dat mensen de overheid niet meer vertrouwen. Dan ga je het vanzelf geloven op den duur.” “Alsof er bij de overheid alleen maar gewetenloze schurken werken”, sputterde ik tegen, maar een tegenwerping was niet op zijn plaats, omdat zij het immers met me eens was. De oudste dochter memoreerde de narigheden in Gorinchem. Er was een overvaller op de vlucht geslagen op de Dokter Schöyerstraat. “Een vrouw had de man, een zwarte, Engels sprekende man moedig uit de tuin gejaagd, waardoor hij dus feitelijk geen overvaller was, vermits hij voor de overval verjaagd was. Wellicht kwam hij slechts een late herfstbloem plukken. En er heeft ook een man een andere man neergestoken. Voor een flatgebouw nota bene. Er staat niet bij wat voor kleur die man had en wat voor taal hij sprak, dus het zal wel een witte Hollander zijn geweest.” “Daarom denken de mensen, dat vooral zwarte mannen tuinen overvallen”, zei de jongste weer, “dat is net als met het vertrouwen in de overheid, wat je vaak hoort, ga je vanzelf geloven.” “Waar moet dat toch heen?”, verzuchtte de vrouw.

“En over die 2G en die zogenaamde lockdown breken ze de halve stad af, terwijl, als het gaat over het klimaat of de CO2, dan zie of hoor je ze niet”. Dat begrepen we allemaal niet.

“Maar gelukkig heeft Unitas van koploper Oostzaan gewonnen, met 4-3’, zei de nieuwe buurjongen. En dat is mooi natuurlijk.

Jos Huibers

jos.huib@ziggo.nl