Afbeelding
Jos Huibers
Vanaf de Wal

Konijn in Nood

19 december 2021 om 18:49 Column

In dezelfde week, dat onze burgemeester een moedig en empathisch pleidooi hield in de Gorcumse gemeenteraad ten faveure van de opvang van 300 asielzoekende vluchtelingen in de Gildenwijk - je moet maar durven tegen de klippen op van rechts-populistisch, onverdraagzaam hard lelijke leuzen roepend Nederland - in diezelfde week, demonstreerde een in grasgroen gedoste actiegroep voor het konijn in nood. Het vleeskonijn, wel te verstaan. Of er ook nog andere soorten konijnen zijn dan vleeskonijnen, dat weet ik eigenlijk niet. Van melkkonijnen heb ik nog nooit gehoord en ook niet van konijnen die eieren leggen of iets dergelijks voedzaams, maar dat kan ook liggen aan het feit, dat ik niet werkelijk ben ingevoerd in het konijnenwezen. Ik ken behalve het wilde, in de vrije natuur levende konijn alleen het hokjeskonijn, wier lot in gevangenschap toch ook een demonstratie waard is. Maar goed, het betreft hier dus het vleeskonijn. 

De actiegroep vraagt aandacht voor en fulmineert tegen de erbarmelijke leefomstandigheden van het vleeskonijn, dat in donkere schuren op een immense kluit tezamen met treurige soortgenoten wordt opgehokt, verwaarloosd en nauwelijks medisch verzorgd, alvorens het op transport wordt gesteld naar gindse, duistere bestemmingen. Omstandigheden derhalve, die opmerkelijke overeenkomsten vertonen met die van de gemiddelde vluchteling. Voor de vluchteling zie je dergelijke demonstraties echter nooit op het Piazza-centrum. Dat geeft toch te denken. In ons welvarend Nederland wekt het lot van het misdeelde dier keer op keer heel wat meer mededogen op dan dat van de voor dood, honger en geweld vluchtende mens. Ik bedoel, een aangespoelde bultrug of walvis of Aziatische zeerog op een van onze stranden trekt heel wat meer bewogen volk dan een lekke opblaasboot met zestig uitgehongerde vluchtelingen en een inzamelingsactie voor zes met de dood bedreigde Barneveldse legkippen brengt doorgaans meer geld in het laatje dan een wanhopige collecte van de Stichting Vluchteling.

Maar het gaat nu om het konijn en nou eens niet over vluchtelingen. Daar hebben de mensen zo zoetjesaan hun buik van vol, net als van Coronalockdowns, delta- en omikronvarianten en alle varianten, die ons nog te wachten staan. Wat voor namen gaan ze daar weer voor bedenken?

Ik heb in stilte goede herinneringen aan het vleeskonijn met Kerstmis. Want wij aten alleen konijn met de kerst. Bij voorkeur een wild konijn, dat weliswaar minder dik was, maar meer smaak had. Wildsmaak, zei vader. Het werd gemarineerd in de rode wijn met een beetje azijn. Een hele nacht. De verhouding tussen wijn en azijn had veel invloed op de smaak. Wij aten het met veel eerbied op, want het was tenslotte van een geheel ander niveau dan een bal gehakt. Of een saucijsje.

Nogal naïef heb ik het altijd een beetje zielig gevonden voor het konijn, dat het gaandeweg uit de gratie raakte. Decennia lang fokten de konijnen als konijnen om in onze jaarlijkse kerstkonijnenbehoefte te voorzien, toch werden zij langzaam vervangen door vegetarische groenteburgers en sojabrokjes op de gourmetplaat. Van arren moede moesten de konijnenliefhebbers hun rammelaartje laten castreren. Alsof dat leuk is. Behalve voor de dierenarts dan.

Jarenlang hadden wij twee konijnen in een hok. Wij mochten ze niet opeten van de kinderen, toen het nog kon. Zij leefden maar door, ook toen de kinderen al lang het huis uit waren. Omdat zij elkaar werkelijk de hele dag beklommen en bereden, tot hun beider rug er kaal en bloederig van zag, leefden zij gescheiden in hun eigen hok. Van hun ouderdomskwalen werden zij noch wij erg vrolijk. Het was een lijdensweg. Nee, het konijn kan maar beter voortijdig gloreren in de braadpan. En schitterend op een fraai versierde schaal opgediend worden met cranberry’s en spruitjes. Maar laat de Stichting Konijn in Nood er geen kennis van nemen. Voor je het weet..

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com

Altijd op de hoogte zijn van het laatste nieuws?