Ochtendrood

17 januari 2022 om 16:02

Van de afgelopen week, blijft het ochtendrood toch het meest hangen. Op alle media kleurde het adembenemend rood van alle door deze en gene vanuit allerlei hoeken geschoten kiekjes en foto's. Zo begint deze week de column van Jos Huibers, uitmondend in een mooie nostalgische bespiegeling. Scan de QR-code en lees 'm direct! 

 Bij dergelijke luchten steekt de fotograaf bij vrijwel iedereen de kop op. Ook waren er later in de week talrijke foto's van mistige velden met in nevelen gehulde vage schapen, maar het ochtendrood spande toch te kroon.

 Het is opmerkelijk hoevelen onmiddellijk naar de camera grijpen in plaats van dat intens van de uitzonderlijke werkelijkheid genoten wordt. Ook ik greep terstond naar de iPhone na het openschuiven van de gordijnen om vanuit de slaapkamer in het nieuwe appartement een viertal foto's te schieten. Rode foto's.

Hoeveel foto’s zullen er wel niet genomen zijn van dit fraaie ochtendtafereel? En wat gebeurt er mee, meer dan dat ze opgeslagen zijn en jarenlang blijven in talloze computers om een enkele keer op de screensaver langs te komen. Net als de vele vakantiefoto’s, die je verrukt schiet van mooie landschappen, diepe dalen, hoge besneeuwde bergtoppen of zonnen die op zwoele avonden in de zee zakken. Al die foto’s, die bij thuiskomst op de computer toch veel minder spectaculair ogen dan de taferelen die je in werkelijkheid hebt waargenomen. Het valt eigenlijk altijd een beetje tegen. In het echt was het mooier, groter, dieper of hoger. Toch blijven we grijpen naar de mobiele telefoon om de wereld waar te nemen via de lens of het microfoontje. Ik vernam uit onderzoek dat we inmiddels meer en vaker met anderen communiceren via de mobiele telefoon - de zakcomputer - dan in het echt en dat de communicatie verschuift van het gesproken naar het geschreven woord. Men belt steeds minder en what-appt steeds meer, we sturen een selfie in plaats van een kaart en we Facebooken liever dan dat we langsgaan. En als kinderen zeggen dat ze spelen, bedoelen ze vaak gamen of naast elkaar zitten met een iPad op schoot. En het nieuws halen we steeds vaker van Facebook of andere onnavolgbare en vaak duistere internetsites, waardoor we de wereld steeds vaker waarnemen door de ogen of de lens van zuurpruimen en complotdenkers.

In dat verband is het toch bijzonder, dat er weer 25 lieden bereid zijn gevonden zich tot minister of staatssecretaris te laten benoemen. Dat er nog steeds mensen zijn die een riant salaris laten schieten om het land te dienen, zoals dat vroeger heette. Die vrijwillig bereid zijn voor vier jaar als kop van Jut door het leven te gaan, als risee, gehoond, belachelijk en verdacht gemaakt, bedreigd door malloten, die hun waanbeelden en angsten van internet halen of laten aanpraten door louche, zich politici noemende lieden. Die bereid zijn vier jaar lang tot aan hun eigen voordeur beschermd en beveiligd te worden. Je vraagt je af hoe lang weldenkenden nog bereid zijn de democratie te dienen. Het nieuwe kabinet is nauwelijks aangetreden of de ondermijning is al weer begonnen. Zo gaat onze democratie teloor.

Soms verlang ik terug naar de tijd dat ministers nog werden aangesproken bij hun achternaam, nog excellentie genoemd werden. Naar de tijd dat er op een fotorolletje maar 24 foto’s pasten, die zorgvuldig werden afgedrukt door de plaatselijke fotograaf. De tijd, dat je nog zo zuinig met het rolletje omging, dat er tijd overbleef om te praten met je reisgenoten of om met eigen ogen te genieten van de landschappen. De tijd dat je een week lang munten moest sparen om even naar huis te kunnen bellen in een Franse telefooncel. De tijd dat ministers nog achtenswaardige lieden waren, evenals de dokter, de leraar, het hoofd der school, de ziekenbroeder, de brandweerman.

Maar die tijd komt niet weer. De wereld, die wij waarnemen door de vuile lens van de amokmaker is veel minder mooi dan de werkelijkheid van het blote oog. Aldus de kortstondige nostalgische bespiegeling van de ouder wordende man. Of vrouw. Kortstondig, want wie leeft in nostalgie, geniet het heden niet. Dus kijken wij liever naar het ochtendrood dan naar het water in de sloot.

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com