Vanaf de Wal: Kermis

30 oktober 2022 om 17:06 Column Vanaf de Wal

Zij staan nog wat terzijde, heel dicht bij elkaar
Ietwat gebogen en wat kleiner dan weleer
De huid getaand, het grijze dunne haar
Zijn ruwe bolster maakt haar extra schraal en teer
Zij wijst met kromme vinger naar het rad
Waarin zij ooit zo hemels graag mocht zwieren
Waarin zij even alle plicht en pleeg vergat
Waarin haar stem verwaaide in een gillend gieren
Zij richt haar dove ogen op de schiettent en de kraam
Op kinderen die verwoed in suikerspinnen happen
En op het spookhuis met die vreemde naam
Die zij nooit kon en nimmer meer zal snappen
Zij snuift de geur van zuurstok en kaneel
Flarden muziekjes, die elkaar verdringen
En ongemerkt wellen er schorre klanken in haar keel
En hoort hij haar voorzichtig mee het oeroud liedje zingen
Zij ziet de kinderen, die in blijde overmoed
Met houten ringen naar gepunte poppen gooien
Nadat de vaders voordoen hoe het moet
En moeders welgemeende complimenten strooien

Zij ziet verbaasd de tas vol snuisterij
Die men met oeverloos geduld uit apparaten wrochtte
En mensen vol tattoos in een verwaaide rij
Die zich tot in de hemel draaiende gevaartes vochten
Zij kijkt befloerst omhoog, door een gewelde traan
Ziet de vertrouwde kop en denkt opnieuw aan toen
Toen zij verscholen achter schiettent en de skelterbaan
Innig versmolten in de eerste echte zoen
Daar doemt de zo vertrouwde carrousel
Waarin paarden, zwanen eindeloze rondjes lopen
Dan roept zij schel, na de zo vaak gehoorde bel

“Dat wil ik ook”
Ach lief, wil jij voor mij een kaartje kopen?

Hij houdt haar vast en fluistert in haar oor
Met heel veel moeite lijkt zij toe te geven
Als een gekromde ridder schuifelt hij haar voor
Maar bij de snoepkraan wacht hij even
Hij koopt haar een kaneelstok in doorschijnend papier
En zij glundert van plezier

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com