Ik heb het die paar kinderen, die zich bij tijd en wijle op het getormenteerde trottoir van onze drukke stadsstraat wagen, geduldig uitgelegd. Gepensioneerd zijnde heb je daar immers tijd en gelegenheid voor. ‘Kijk’, zei ik, ‘als de auto’s rustig door de straat rijden dan wordt het poppetje groen. En dan lacht het, zie je wel. En als de auto’s te hard gaan, dan wordt het poppetje rood, dan is het boos.’ De gemeente had het verkeerssnelheidregulatiemiddel heimelijk aan een van de spaarzame lantaarnpalen pal voor onze deur gehangen, zodat het steeds als een auto passeerde in onze huiskamer een beetje groen dan wel rood kleurde. Vooral in de avond, als het boze rood overheerste, waanden wij ons in een illegale prostitutiezone, waar pronte sekswerkers de bronstige klanten bedienden. De smileys hielden het welgeteld tien dagen vol aan onze paal, voordat ze opnieuw heimelijk werden weggehaald en verplaatst naar een andere noodlijdende straat.
Deze tijdelijke verkeersregulatie-actie was het voorlopige resultaat van een burgerparticipatie-initiatief, dat een jaar of twee geleden door een alerte buurman nieuw leven was ingeblazen. Hij zag, met ons, de mede-participatiegangers, nieuwe kansen, nu een nieuw College was aangetreden, dat een frisse wind beloofde, onder het motto ‘Geen politi..
