Is er eigenlijk wel een ombudsman in Gorinchem, een legale, gecertificeerde klaagbaak? Waar de gewone burger, de kleine man, die geen persoonlijke kennis heeft aan een van de mannen van het College, een van de hoge ambtenaren of aan burgemeesteres zelf, terecht kan met een kleine, bescheiden klacht. En dan bedoel ik niet dergelijke grote zaken als windturbines of asielzoekerscentra, opleidingsinstituten of hondendrollen, die op een het volk onwelgevallige plek gevestigd of gelegd dreigen te worden. Daarover immers windt de actiegroep en de politiek zich voldoende op. Nee, ik bedoel het kleine leed, de losliggende stoeptegel, de overhangende doornstruik in het gemeenteperk, nachtelijk lawaai makende hangjongeren of ouderen, overlast gevende bovenbuurmannen, verdwijnende hekjes, huisjes of boompjes. Of de teloorgang van de laatste stukjes en miniveldjes groen in de binnenstad, waarvan mensen vanaf hun balkonnetjes jarenlang genoten, waarop zij zich soms op zomerdag met picknickmand en dekentje behaaglijk neervlijden en die nu tot parkeerplaats worden getransformeerd. Want, zo schreef mij onlangs een boze buurtgenoot, ‘aan de heilige koe wordt zelfs het laatste sprietje opgeofferd’.
Ik denk dat die Ombudsman - die ook een vrouw zou kunnen zijn natuurlijk - er niet is in Gorinchem. Zo vaak immers, word ik aangeschreven door een bedroefde of zelfs wanhopige burger met een bescheiden klacht. ‘Beste meneer Huibers, zou u alstublieft niet eens een keer aandacht kunnen en willen besteden aan het volgende..’ En dan volgt dus de kl..
