Op de westzijde van de stad gelegen Gorcumse wallen, daar waar kolossale bomen vier rijen dik het Merwedekanaal flankeren, daar waar het hoogzomers lommerrijk toeven is, daar dus, kuier ik met het hondje achter twee, als dame uitgedoste vrouwen, die beiden de middelbare leeftijd al een tijdje voorbij zijn. De een is slank, erg slank - mijn moeder zaliger, die zelf van een hapje hield, zou haar graatmager genoemd hebben, maar zo noemde ze iedereen, die dunner was dan zijzelf - haar ranke benen zijn gestoken in opvallend oranjegekleurde sneakers van een chique merk. De ander is een beetje mollig, volslank als het ware. Onder de modieuze waterafstotende jagersjas draagt zij bruine rubberlaarzen met gesp. Het tempo van hun dagelijkse wandeling is van een afwijkende soort. Ze lopen iets te snel om ze achteloos in te halen, maar ook weer zo langzaam, dat ik regelmatig even de pas in moet houden, ook als het hondje niet moet plassen.
‘Het is toch ongelooflijk’, zegt de slanke, met een nadruk op elk der lettergrepen, ‘dat in nota bene de sportstad van het jaar 2021, Gorinchem dus, de mensen zwaarder zijn dan in de rest van Nederland. En dan vooral de mannen natuurlijk. Het is toch werkelijk niet te geloven’. Zulks terwijl ze de Schots geruite wikkelrok met gesp herschikt rond..
