In tijden, waarin vrijwel iedere vrouw zich aansluit bij de metoo-beweging - waarover, hou me in vredesnaam te goede, mijnerzijds geen onvertogen woord - en de onthullingen, beschrijvingen en aanklachten met terugwerkende kracht van verkrachtingen, aanrandingen en bij nader inzien ongewenste aanrakingen in hels tempo over elkaar heen tuimelen, valt het voor mijn adolescente, in vroeger tijden kerngezond genoemde buurjongens voorwaar niet mee om zich op de andere sekse te verhouden. Zij worstelen naar eigen zeggen enorm met de vraag of zij een studiegenoot of elk ander willekeurig vrouwelijk schoon - zij zijn warempel nog van de heteroseksuele soort - doelbewust of zelfs per ongeluk nog met een vinger kunnen en mogen beroeren zonder eerst in tweevoud en bij voorkeur schriftelijk toestemming te hebben gevraagd en verkregen in het bijzijn van tenminste twee getuigen. Als ik tegenwerp, dat zij wellicht toch enigszins overdrijven, in de veronderstelling, dat er ook nog vrouwen bestaan, die het niet bezwaarlijk vinden zo nu en dan te worden aangeraakt, bezweren ze mij, dat dit in hun bronstige jongemensenomgeving warempel een item van belang is. Zij vragen zich wanhopig af hoe hun, steeds zwakker flakkerende menselijke instincten en driften te beteugelen, driften, waarvan zij dachten, dat juist deze in de voorbije eeuwen garant stonden voor het voortbestaan van de menselijke soort. Zij zijn overigens blij, dat het tot dusverre gelukt is, zich van aanrakingen te onthouden, mede dankzij het feit, dat de dames hun lijf en leden op verzoek van de faculteitsleiding zoveel mogelijk bedekken.
Zij zijn nu echter opnieuw en extra ernstig in verwarring door het initiatief van het COC Gorinchem om speciale vogelhuisjes te gaan hangen op locaties in de natuur, waar mannen en vrouwen elkaar ontmoeten om seks te hebben. Dergelijke locaties schijnen er namelijk te bestaan. In de vogelhuisjes treffen de buitenseksbelusten dan geen lauwwarme v..
